AKWILON

Czemu ty, groźny akwilonie,
Nisko przybrzeżną trzcinę kłonisz
I na dalekim nieboskłonie
Gniewnie obłoczek lekki gonisz?

Jeszcze niedawno ciemne chmury
Całe niebiosa spowijały,
Niedawno też na stoku góry,
Wznosił się dumnie dąb wspaniały.

Zerwałeś się, wietrze zuchwały,
Burzy i sławy porywami –
Przegnałeś precz chmur ciemnych zwały
 I dąb wyrwałeś z korzeniami.

Niech teraz słońce zajaśnieje
Na niebie czystym ponad nami,
Niech wietrzyk igra z obłokami
I trzcina się łagodnie chwieje.

1824