Z cyklu : Naśladowanie Koranu

                          ( 9)
Znużony wędrowiec na Boga się żalił,
Że cienia mu braknie, pragnienie go pali.
Trzy dni i trzy noce z pustynią się zmagał,
Żar sił go pozbawiał, wiatr piaskiem go smagał.
Już stracił nadzieję, wtem ujrzał on z bliska:
Pod palmą samotną źródełko wytryska.

Spiesznymi krokami do zdroju podchodzi
I chciwie w nim język wyschnięty swój chłodzi.
Piekące powieki też przemył w krynicy
I zasnął przy boku swej wiernej oślicy.
Nad śpiącym mijały miesiące i lata,
Bo tak postanowił Pan ziemi i świata.

Nareszcie się zbudził wędrowiec –  i słyszy
Głos, który do niego tak mówi wśród ciszy:
„Czy wiesz ty, jak długo trwał sen twój głęboki?”
„Zasnąłem gdy słońce na niebie wysokim,
Niewiele przebyło wczorajszej swej drogi;
Od rana więc spałem do rana snem błogim.”




Głos na to: „Wędrowcze, ty wiele lat spałeś;
Spójrz, ległeś spać młody, a starcem dziś wstałeś.
Już palma spróchniała, a źródło twe chłodne,
Pochłonął już piasek pustyni bezwodnej.
Wiatr zatarł już ślady ożywczej świeżości
Bieleją jedynie oślicy twej kości.”

Gdy starzec ze zgrozą zobaczył to wszystko,
Szlochając, pokornie pochylił się nisko…
Lecz oto w pustyni cud dziwny się dzieje,
Minione ożywa na nowo, pięknieje.
Już palmy kołysze się czasza cienista,
A z piasku suchego źródełko wytryska.

I szkielet zetlałej oślicy powstaje,
Obleka się w ciało, ryk głośny wydaje.
Znów silny i rześki wędrowiec się czuje,
Krew młoda mu w żyłach radośnie pulsuje
I świętym zachwytem napełnia się dusza –
I z Bogiem wędrowiec w swą drogę wyrusza.

1824