autoportret z tchórzem

aby ocalić skórę zrobi bez szemrania
wszystko to co mu każą bez własnego zdania

bez cienia wątpliwości i poczucia winy
ulepiony z guana piachu błota gliny

może i współczujący lecz nie powie słowa
zbyt cenna jest dla niego jego własna głowa

by śmielszym słowem nazwać prawdę po imieniu
nie ma czego rozważać w skarlałym sumieniu

ani podły z natury ani jadowity
tyle tylko że strachem cały jest podszyty

który każdą myśl jego lepkim przerażeniem
spowija więc zapuszcza pod ziemię korzenie

bojąc się zrobić kroku jednego przed siebie
wije się z pustosłowiu i w krętactwie grzebie

przytakuje łbem kiwa zgadza się na wszystko
uśmiecha się potulnie gdy nad pełną miską

z pańskich stołów ochłapów siada do wieczerzy
że oto dzień kolejny jak należy przeżył