przetrwać za wszelką cenę to jest ich dewiza
nic ich nie bulwersuje nikt im nie ubliża

węszą krążąc w kanałach są w swoim żywiole
kiedy w ściekach się grzebią prawda ich nie kole

ani w oczy odwykłe od dziennego światła
ani w serca przegniłe dola ich niełatwa

i wcale nie jest lekka żyją brodząc w mroku
wolą brudną kałużę od szmeru potoku

to co czyste i świeże napawa je wstrętem
wszystko mogą splugawić co dla innych święte

dla nich śmieszne zaledwie więc mają to za nic
miłość wiarę nadzieję nie uznają granic

bezwstydnej przebiegłości dzięki której mogą
przetrwać gryząc nerwowo podwinięty ogon

autoportret z wieprzem

opchać się do koryta to główny cel życia
by było jak najwięcej do żarcia i picia

by było jak najwięcej w sejfie i w portfelu
i na koncie rzecz jasna marzy o tym wielu

lecz nie wszystkim wystarcza siły i uporu
by bez żalu zatracać te resztki honoru

które jeszcze zostały z dawnych lat beztroskich
kiedy nic się nie miało czas wyciągnąć wnioski

i czerpać pełną garścią z rogu obfitości
swoich z pańska dokarmiać obcym każąc pościć

koryto wciąż to samo zmieniają się świnie
wieprz szybko zapomina co komu jest winien

do czasu gdy wieprz inny jeszcze bardziej chciwy
wepchnie się na to miejsce wtedy żal prawdziwy

przeświadczenie o krzywdzie jakiej się zaznało
bo apetyt wciąż rośnie i ciągle jest mało

nic bardziej żałosnego bezwzględnej jest życie
niż ów wieprz który stracił miejsce przy korycie