sen żeglarza

ostatkiem sił do brzegu kiedy ogień w płucach
a morze niemal truchło już na brzeg wyrzuca

dzikie plaże z palmami potrzaskanych masztów
w całun żagli spowitych przeraźliwych wrzasków

papug jak pod pręgierzem palącego słońca
dzień i noc bez wytchnienia i jakby bez końca

to wszystko zda się ciągnąć nie znaleźć tu cienia
ani nawet jednego czułego wspomnienia

nie zostało z lat młodych wilki morskie wyją
przemierzając tę przestrzeń która być niczyją

wydaje się jak topiel słonych łez wylanych
nie da się tu łba rozbić bo brakuje ściany

w którą walić by można aby ból zagłuszyć
i dać chwilę odpocząć skołatanej duszy