cóż nic już teraz ciemność tylko w koło

żal niczym kaptur zsunięty na czoło 

chroni przed światłem lejącym się z nieba

tu tylko ciszy wszechwładnej potrzeba 

by ptaki powiek skrzydła swe spuściły

gdy każda radość jest już ponad siły 

gdy każda radość z żalem wciąż się droczy

powiedz pamiętasz może ale o czym 

coś kiedyś chyba pomóż mi przypomnę

wieko zamknięte przysięgi dozgonne