Leonowi Wyczółkowskiemu

chmury wychlustały gniew
błyskawice myśli

sączą się niczym trucizna
tysiącami kropel
strugami purpury
miażdżą czaszkę

wykrzywiona twarz
przerażenie
wieczne zaćmienie słońca

zatopiony w odrętwieniu
człowiek
nie woła
czeka