Poprzez pancerz skóry,
pajęczyny żył,
poprzez kościste mury
i chybotliwy grunt mięśni
zanurzam się w sobie,
wypatrując siebie po omacku

Zatapiam trzonowce wzroku
w pierwotności ideału

Wzburzam ją jak wodę,
nabieram w usta,
lecz spływa po mnie

Wysysam szpik,
przepływa przez żyły,
ulatuje

To jak rozwarstwianie cebuli –
zrzucam pelerynę podskórnej
ciemności,
by ujrzeć następną

Moja droga jest krótka
Moje dłonie są jak kilof
rzeźbiący tunel
w macierzystym tworzywie

Drążę własną skończoność
w szkarłatnym życiobiegu

między Niebo a Ziemię –
w głąb

Wyróżnienie