Dłonie prowadzą lekko wzdłuż prostych w które wierzę

Powietrze dusi między grubymi sprawami jest dużo ruin

A śmierć zdarza się innym

Chwieje się syrena pogotowia za szybą

Nie wypełnia żaden kolejny brak przestrzeń wrasta pod skórę

Krawędzią światła w której tkwią dalsze napięte struny

Wewnętrzna maszyna miele naskórek i wszystkie drobnoustroje

Cały ten tłum