Gdy w bydgoskiej Alei Dębów posadzono Dąb Wolności Ukrainy, to nazajutrz został on zniszczony przez awanturniczego, udającego przywiązanie do wartości patriotycznych, osobnika.
Eksces ten stał się dla grupy młodych Polaków i Ukraińców (studenci uczący się w Wyższej Szkole Gospodarki) pretekstem do przygotowania pod egidą Klubu Przyjaciół Ukrainy inscenizacji pt. „Dąb”. Myślą przewodnią przedstawienia jest problem wolności, rozumianej jednak bardzo młodzieńczo, a więc świeżo i naiwnie, jako swoboda, radość, zabawa.
Niemniej kwestii tej towarzyszy głębsza refleksja nad dojrzewaniem społeczeństwa Ukrainy. Prezentuje ją, świetnie skonstruowana przez reżysera Andrzeja Stróża, pantomima.

Najpierw mieszkańcy ukraińskich ziem stoją obok siebie plecami, nie chcą nawet ze sobą rozmawiać, potem- niczym dzieci-zaczynają siebie poznawać, aby wreszcie utworzyć „jednolicie myślącą masę” (figura chóru), dyrygowaną przez jednego przywódcę (świetna kreacja „dyrygentki” Aleksandry Klóski).
W pewnym momencie zunifikowanym ludziom rola „trybików w machinie skorumpowanego państwa” przestaje wystarczać i wyrywają się ku wolności.
Rozpoczyna się Majdan, prezentowany poprzez filmy, ale też różne scenki, łącznie ze składowaniem w jednym miejscu telefonów mobilnych znalezionych przy zabitych podczas akcji służb specjalnych. W pewnym momencie telefony te zaczęły dzwonić…
Rzeczywiście, społeczeństwo Ukrainy, choć wciąż jeszcze zregionalizowane i mające szalenie zróżnicowane interesy, za sprawą tragedii Majdanu zaczyna stopniowo przekształcać się w naród. Zaczyna siebie rozumieć, ale też doceniać państwo, własne państwo.
Nie miejmy złudzeń – proces to długotrwały i wciąż zakłócany przez wschodniego sąsiada-Rosję. Dobrze, że przynajmniej młodzi Polacy zaczynają go rozumieć, a nawet jemu sprzyjać. Ciekaw jestem, jaki będzie ukraiński naród, gdy ci młodzi, pełni entuzjazmu i idealizm ludzie, wkroczą w swój wiek dojrzały.

„Dąb”- inscenizacja, reżyser: Andrzej Stróż – Premiera 17września 2016 roku.