Jerzemu Szatkowskimu

dom jak szkatułka
pełna niespodzianek

żeliwne drzwiczki na ścianach
nie pamietają ciepła
kaflowego pieca
- dawno wygasł
płomień

smutne oczy kamieni
spoglądają
spod malowanych rzęs

zapach książek
pożółkłych kartek
wyblakłych fotografii
i wspomnień

na wysłużonym fotelu
siedzisz zamyślony
wpatrując się w bolesny
taniec cieni

ilu jeszcze przyjaciół
pożegnasz cichym wierszem
ile twarzy ocalisz
od zapomnienia?

za oknem las
przywołuje cię ciszą

dlaczego
boisz się śmiechu?

                                      Antoniewo, 19 lipca 2013