Tom „Gesty ażurowe" Anny Magdaleny Mróz zawiera wiersze dla kobiet i o kobietach. Mężczyzna tylko wtedy po nie sięgnie, gdy zechce poznać ich wnętrze. Ma się wrażenie, że poetka czuje potrzebę pisania i robi to z czystej przyjemności. Koncentruje się na tym, co zwykłe i powszednie, jednak nie zawsze dostrzegalne przez nas, zwykłych śmiertelników. Łatwe w odczytaniu metafory przenoszą nas w świat zapachów, barw, smaku, dotyku i kształtów. Codzienne obserwacje są przede wszystkim źródłem i przyczyną lirycznych rozważań nad istotą kobiecości, którą utożsamia ze słabością i kruchością, potrzebą bezpieczeństwa i bliskości. W wierszu „Potrzebny…" pisze:
Pod płaszczem Twoich ramion chcę głowę położyć […]

I ciepłem się rozlewać… spokojnie… pod płaszczem -
Pod Twoim parasolem – nawet i bez światła…
Jej poezja to liryka tego co powszednie, codzienne. Kontempluje chwile spokoju i ciszy, które dają jej czas na refleksję nad przemijaniem i upływem czasu.
Przekładam kolejne strony i próbuję sobie przypomnieć, kiedy ja ostatnio „tworzyłam chmurki piany" w kąpieli, zamykałam oczy i czekałam na powiew wiatru, przyglądałam się tak uważnie tęczy… Nie pamiętam. Nawet makijaż robię w pośpiechu. Te wiersze mi przypominają o tym, że należy w natłoku codziennych obowiązków znaleźć chwilę tylko dla siebie. Idąc śladem słów poetki, uciekam na chwilę od pędzącego świata. Ułatwia mi ten charakterystyczny dla Anny Magdaleny Mróz klasyczny styl pisania.
Wiersze są piękne, lecz czy wiele osób pochyli się nad nimi jak ja? Moim zdaniem mają za małą siłę, aby się przedrzeć przez zgiełk współczesnego świata. W dzisiejszych czasach, aby być słuchanym, trzeba mieć mocny głos. Głos Anny Magdaleny Mróz wydaje się być zbyt słaby.
Można by również zadać pytanie, czy współczesne kobiety znajdą w tej poezji coś dla siebie. W materialistycznym, zabieganym świecie nie mamy czasu na kontemplację chwili, zachwyt nad pięknem ażurowego wzoru na rękawiczkach, zapachami i kolorami jesieni. A może powinnyśmy?

Anna Magdalena Mróz, Gesty ażurowe