/Według starego stylu/

 

 

30 stycznia 1653 – wydanie przez patriarchę moskiewskiego Nikona (Nikita Minow; 1605-1681) poprawionego według greckich wzorców Psałterza liturgicznego

 

20 lutego 1653 – rozesłanie przez patriarchę Nikona w niedzielę rozpoczynającą Wielki Tydzień po moskiewskich parafiach cyrkularza wprowadzającego trójpalcowy znak krzyża i ograniczenie liczby pokłonów podczas wielkopostnej modlitwy Efrema Syryjczyka

 

1653 – skupiony wokół carskiego spowiednika Stefana Wonifatijewa (zm.1656 r.) krąg obrońców cerkiewnej pobożności skierował do cara (1646-1676) Aleksieja Michajłowicza Romanowa (1629-1676), napisaną przez protopopa Awwakuma Pietrowicza Kondratijewa (1620-1682) suplikę protestującą przeciwko poczynaniom patriarchy; w reakcji na tę suplikę patriarcha, bezprawnie, bo była to kompetencja soboru, pozbawił stanu duchownego protopopa Iwana Mironowicza Nieronowa (1591-1670) i zesłał go do Klasztoru Kamienno-Ostrowskiego, protopopa Awwakuma do Tobolska na Syberii, a protopopa Daniła z Kostromy do więzienia-ziemianki w Astrachaniu, gdzie ten zmarł

 

1654 – sobór lokalny w Moskwie, akceptujący korektę ksiąg liturgicznych według staroruskich i greckich wzorców; 35 ojców soborowych z biskupem kołomienskim Pawłem wyraziło swój sprzeciw wobec niektórych poprawek, za co archijerej został uwięziony, pozbawiony godności biskupiej i zesłany do Karelii, a potem do Klasztoru Chutyńskiego koło Nowogrodu Wielkiego

 

1655 – przebywający w Moskwie patriarcha antiocheński Makary zanegował na życzenie patriarchy moskiewskiego Nikona dwupalcowy znak krzyża; ukazanie się poprawionego według wzorów greckich Służebnika; przewiezienie protopopa Awwakuma do Jenisiejska

 

1656 – wprowadzenie Skirżala, czyli komentarza do Liturgii Świętej i innych nabożeństw przetłumaczonego w 1649 roku przez Arsenija Grieka (1610-1666); przewiezienie protopopa Awwakuma do Darii w Kraju Zabajkalskim

 

1655-1656 – lokalny Sobór Moskiewski zatwierdzający pierwszą fazę reform nikono-aleksiejewskich; w soborze uczestniczył patriarcha antiocheński Makary i patriarcha serbski Gawrił; sobór wyłączył z Kościoła wszystkich żegnających się dwoma palcami; patriarcha Makary rzucił anatemę na protopopa Iwana Mironowicza Nieronowa

 

1656 – tajny Sobór Kurżecki w powiecie Sołowieckim, będący pierwszym soborem starowierskim

 

3 kwietnia 1656 – spalenie biskupa Pawła Kołomienskiego na stosie w Klasztorze Chutyńskim

 

3 czerwca 1658 – sobór mnisi (czarny) w Klasztorze Sołowieckim odrzucający reformy cerkiewne

1658 – ustąpienie patriarchy Nikona z urzędu; kierownictwo Cerkwi ruskiej objął formalnie metropolita kruticki Pitirim, ale faktycznie sprawował je car Aleksy Michajłowicz Romanow, kontynuując reformy i ściślej wiążąc Cerkiew z państwem

 

1660 – założenie w Liginiszkach nad Dźwiną (obecnie dzielnica Dyneburga) pierwszej wspólnoty starowierskiej na Inflantach, której przewodniczył swiaszczennoijerej Tierentij (zm. 1704)

 

1664 – powrót do Moskwy protopopa Awwakuma z zesłania i jego współpraca w obronie starej wiary z bojarową Fieodosiją Prokopiewną Morozową (1632-1675); ekspedycje karne przeciwko wyznawcom starej wiary; uwięzienie protopopa Awwakuma i jego zsyłka wraz z rodziną do Miezieni

 

1665 – zesłanie do Wołogdy protopopa Iwana Mironowicza Nieronowa

 

1666 – sobór Moskiewski prowadzony przez cara Aleksego Michajłowicza Romanowa analizujący sytuację w Cerkwi i w państwie pod kątem realizacji reformy kościelnej; rzucenie anatemy na protopopa Awwakuma, pozbawienie go stanu duchownego wraz z popem Łazariem; oficjalna rezygnacja z naonnogo śpiewu na rzecz nariecznego

 

1667 – Sobór Moskiewski, zwany Wielkim, zatwierdzający reformy nikono-aleksiejewskie; anatema na przeciwników reform i poddanie ich pod sąd państwowy; formalne zdjęcie patriarchy Nikona z urzędu oraz pozbawienie stanu duchownego protopopa Awwakuma i diakona Fieodora; zesłanie do Pustozielska protopopa Awwakuma i mnicha Jepifanija

 

5 sierpnia 1667 – Staroobrzędowy Sobór w Moskwie z udziałem protopopa Awwakuma; zanegowanie sakramentów szafowanych w Cerkwi nikoniańskiej

 

1668 – zesłanie do Pustozierska diakona Fieodora Iwanowa; początek oblężenia przez wojska carskie Klasztoru Sołowieckiego

 

1669 – osiedlenie się pierwszych starowierów w Starodubiu

 

16 listopada 1671 – zaaresztowanie bojarini Fiedosiji Prokopiewny Morozowej i jej siostry księżnej Jewdokiji Urusowej

 

2 listopada 1675 – śmierć głodowa bojarowej F. P. Morozowej w Borowsku

 

1676 – zdobycie przez wojska carskie Klasztoru Sołowieckiego i męczeństwo tamtejszych mnichów

 

1677-1678 – sobory moskiewskie, wykluczające Annę Kaszynską (zm. 1368) z grona świętych dlatego, że jej relikwie wskazywały na dwupalcowe ułożenie prawej dłoni

 

9 stycznia 1679 – spalenie się żywcem 300 wiernych nad rzeka Bieriezowką na Tobolszczyźnie

 

1682 – rozpoczęcie przez regentkę (1682-1689) Zofię Aleksiejewną (1657-1704) i patriarchę moskiewskiego Joachima intensywnych prześladowań raskolników

 

14 kwietnia 1682 – spalenie na stosie w Pustoziersku protopopa Awwakuma, popa Łazaria, diakona Fieodora i mnicha Jepifanija

 

15 maja -7 lipca 1682 – bunt strzelców w Moskwie, zwany chowanszczyzną od imienia dowódcy księcia Iwana Andriejewicza Chowanskiego spowodowany m. in. obroną starej wiary

 

1685 – Artykuły Zofijskie (Sofijnyje statija), uznające raskolników za wrogów państwa i określające represje wobec nich; spalenie na stosie w Klinu swiaszczenninoka Warłaama z Pskowa; powstanie pierwszych staroprawosławnych słobod na Wietce

 

1687 – samospalenie się 2700 wiernych w Klasztorze Poleostrowskim

 

1693 – samospalenie się 1000 wiernych w Pudożsku

 

7 kwietnia 1694 – założenie Pustelni Wygowskiej pw. Objawienia Pańskiego w powiecie Ołonieckim przez diaczka Daniła Wikulina (1653-1733) oraz Andrieja Dienisowa (1674-1730) przy błogosławieństwie mnicha Kornilija (1570-1695)

 

1695 – wybudowanie popowskiej cerkwi pw. Opieki Bogurodzicy na Wietce

1697 – założenie Rusanowskiej Obitieli w powiecie Newel przez diakona Fiedosija Wasilijewa Urusowa; początek fieodosieizmu

 

 

1706 – założenie nad rzeką Leksą klasztoru żeńskiego pw. Podwyższenia Krzyża

 

5 sierpnia 1707 – wieczny pokój między daniłowcami (pomorcy) a fiedosiejewcami

 

1708 – założenie fiedosiejewskiej Obitieli Wiazowskiej w powiecie Wielkie Łuki; Sobór Kierżeniecki - polemika między diakonowcami a wietkowcami

 

1709 – Sobór Wietkowski; kontynuacja polemiki miedzy diakonowcami a nietowcami

 

1710 – założenie fieodosiejewskiej Obitieli Riapinskiej w Nadczudziu

 

23 sierpnia 1711 – śmierć Fiedosija Wasilijewa Urusowa w więzieniu w Nowogrodzie Wielkim

 

1716 – wprowadzenie przez cara (1682-1725) Piotra I Wielkiego (1672-1725) rejestracji raskolników, którzy mogli swobodnie funkcjonować pod warunkiem płacenia podwójnego podatku i noszenia specjalnej odzieży z określonymi znakami

 

17 lutego 1718 – ukaz carski o obowiązkowym uczestnictwie w niedzielnych nabożeństwach prawosławnych i dorocznej spowiedzi

 

15 maja 1719 – przedstawienie biskupowi niżenowogorodzkiemu Pitrimowi Diakonowskich Odpowiedzi (Diakonowskije Otwiety), będących wykładnią nauk diakonowców jako gałęzi biegłopopowszczyzny

 

21 marca 1720 – poćwiartowanie w Niżnym Nowogrodzie hierodiakona Aleksandra Kierżenieckiego (1674-1720), założyciela diakonowszczyzny

 

12 maja i 16 czerwca 1722 – ukazy carskie zakazujące staroprawosławnym nastawnikom sprawowania wszelkich obrzędów religijnych, a księżom nowoprawosławnym chrzczenia dzieci raskolników

 

15 maja 1722 – ukaz carski o karaniu tych raskolników, którym udało się nawrócić choćby jednego prawosławnego

 

16 lipca 1722 – dekret senatu o powtórnym chrzcie dzieci raskolnicznych, które osiągnęły siódmy rok życia

 

1723 – ukazanie się Pomorskich odpowiedzi  (Pomorskije otwiety)

 

1725 – powołanie Urzędu ds. Raskołu (Raskolniczaja kantora), który przejął zadania policyjno-administracyjne w zakresie walki ze staroprawosławiem, pozostawiając Świętemu Synodowi jedynie działalność misyjną w tej dziedzinie

 

4 lutego 1727 – ukaz carski o zsyłaniu raskolników na galery za nawracanie prawosławnych; przed zasłaniem skazańca chłostano i wyrywano mu nozdrza

 

1729 – Sobór Iriumski na Uralu inicjujący postanie czasowienniczestwa

 

1731 – suplika wietkowców do Patriarchy Konstantynopolskiego o wyświęcenie biskupa

 

1735 – pierwsza wygonka z Wietki

 

1737 – powstanie nad rzeką Umbą na Pomoriu w wyniku rozłamu w Pustelni Wygowsko-Leksińskiej sogłasija filippowskiego, na czele którego stanął starzec Filip (Fotij Wasiljew, 1674-1742)

 

24 października 1742 – samospalenie się filippowców w klasztorze nad Umbą

 

13 maja 1745 – zakaz używania pojęcia starowier lub starobrzędowiec na rzecz pejoratywnego pojęcia raskolnik; zwolennicy starej wiary też podczas kontaktów z urzędami musieli tak sami siebie określać

 

1 października 1751 – narada w Kołpinie powiat Siebież na terenie Rzeczypospolitej 17 bezpopowskich nastawników, która przyjęła 48 zasad życia kościelnego

 

1752 – Polski Sobór w Gudziszkach na Litwie

 

1755 – likwidacja fieodosiejewskiej Obitieli Gudziszskiej

 

1760 – wyodrębnienie się z sogłasija pomorskiego tołku aronowców: założenie pierwszego starobrzędowego chramu w Rydze

 

1762 – manifest tolerancyjny carycy (1762-1796) Katarzyny II Wielkiej (1729-1796) umożliwiający m. in. starobrzędowcom z Rzeczypospolitej swobodne osiedlenie się wzdłuż rzeki Wielki Irgiz, będącej lewym dopływem Wołgi w Guberni Saratowskiej, co rozpoczęło się 4 grudnia 1762 roku; początek klasztorów irgizskich; rozprawa Iwana Aleksiejewa (1718-1776) ze Starodubia O tajemnicy małżeństwa (O tajnie braka)

 

1764 – zwolnienie przez carycę Katarzynę II Wielką zarejestrowanych starobrzędowców od podwójnego podatku; druga wygonka z Wietki

 

1765 – traktat metropolity moskiewskiego Płatona (1737-1821) pt. Pouczenie prawosławnej powszechnej Cerkwi określający stosunek do raskolników i zasady przyjmowania ich na zasadzie jednowierstwa do Cerkwi panującej; samospalenie się filippowców w Klasztorze Zielenieckim Eparchii Nowogrodzkiej; decyzja wygowców o zaprzestaniu poszukiwaniu prawdziwego kapłaństwa

 

1771 – założenie przez biegłopopowców w pobliżu podmoskiewskiej wsi Nowoandronowka, ośrodka zwalczającego epidemię dżumy, noszącego z czasem nazwę Rogożskiego Cmentarza (Rogożskoje Kładbiszcze) lub Rogożskiego Osiedla (Rogożskij Posiołok), zajmującego obszar 24,5 hektarów, podarowanej staroobrzędowcom przez carycę Katarzynę II Wielką; założenie przez I.A. Kowylina w Moskwie fiedosiejewskiego klasztoru pw. Przemienienia Pańskiego (Prieobrażenski Monastyr, Prieobrażenskoje Kładbiszcze)

 

1772 – powstanie sogłasija stranniczeskiego (bieguni, skitalcy) w wyniku samochrztu mnicha filippowskiego Jewfiemija (Eufemiusza; 1743-1792)

 

1777 – czasowienniczeski Sobór Niewiański decydujący o dwoistości tego sogłasija (popowskie i bezpopowskie)

 

1779 – zgoda władz Rzeczypospolitej na swobodne wyznawanie wiary przez fiedosiejewców osiadłych w powiatach suwalskim i sejneńskim; sobór moskiewski biegłopopowców ustalający zasady przyjmowania wiernych z Cerkwi panującej poprzez myropomazanije (drugi stopień)

 

1780 – założenie filippowskiego Bratskiego Dworu w Moskwie

 

1783 – suplika ihumena klasztoru biegłopopowskiego ze Starodubia Nikodema o wyświęcenie biskupa dla starowierów

 

1784 – zgoda carycy Katarzyny II na wyznaczenie staroobrzędowcom z guberni Białoruskiej, Małorosyjskiej i Noworosyjskiej duchownych, którzy służyliby według starych ksiąg; założenie przez rosyjskiego emigranta z Dobrudży  osady wraz klasztorem Białej Krynicy na Bukowinie

 

12 marca 1790 – ukaz cara (1796-1801) Pawła I (1754-1801) pozwalający starowierom na budowę świątyń

 

1790 – powstanie pierwszych parafii sogłasników, czyli tych biegłopopowców, którzy zgodzili się na przejęcie nowoprawosławnych kapłanów służących według starych obrzędów

 

1798 – oficjalne, z błogosławieństwem wygowskich starców, odstąpienie pomorców od negacji małżeństwa

 

18 marca 1798 – ukaz cara Pawła I o wolności religijnej

 

17 października 1800 – wprowadzenie ukazem cara Pawła I Zasad jednowierstwa (Prawiła jedinowierija) sporządzanych przez metropolitę moskiewskiego Płatona

 

1809 – fiedosiejewski sobór w Petersburgu, który złagodził surowe odnoszenie się do nowożeńców

 

17 lutego 1812 – rozporządzenie cara (1801-1825) Aleksandra I (1777-1825) o skierowaniu w środowiska starowierskie kapłanów jednowierskich; początek misjonarstwa nowoprawosławnego

 

1816 – zakaz budowy nowych starowierskich cerkwi i molenn przy zachowaniu dotychczasowych

 

19 sierpnia 1820 – rozporządzenie o ograniczonej tolerancji starowierów, traktowanych jednak jako sekta

 

1821 – zakaz opuszczania klasztorów irgizskich oraz zakaz przyjmowania zbiegłych kapłanów i diakonów

 

1822 – rozporządzenie dopuszczające istnienie starowierskich chramów wybudowanych do 1817 roku; wybudowane później były burzone; powstanie na Starodubiu łużkowskigo sogłasija

 

26 marca 1822 – tajne zasady (sekretnyje prawiła) dopuszczające w ściśle określonych przypadkach tolerancję wobec duchownych, którzy przeszli z Cerkwi synodalnej do staroprawosławia

 

16 stycznia 1823 – pierwszy na Inflantach Sobór w Degutiach na Litwie; złagodzenie rygorów w stosunku do nowożenów

 

1826 – ukaz cara (1825-1855) Mikołaja I (1796-1855) o ograniczeniu działalności starowierów, sprowadzający się do zakazu otwartego wyznawania starowieria, realizowany poprzez zdejmowanie krzyży z molenn, zakaz budowy nowych i remontu starych chramów

 

10 maja 1827 – zakaz przemieszczania się starowierskich duchownych między powiatami; przekraczających ten zakaz traktowano jako włóczęgów

 

8 listopada 1827 – zakaz przechodzenia duchownych z Cerkwi synodalnej do staroprawosławia; złamanie tego zakazu traktowane było jako przestępstwo kryminalne

 

1832 – odebranie przez cara Mikołaja I biegłopopowskim klasztorom irgizskim wszelkich praw nadanych im przez carycę Katarzynę II i podporządkowanie ich władzy gubernatora

 

październik 1832 – Sobór Warkowski pomorców w Łatgalii, który uporządkował życie kościelne i zapoczątkował fiedosiejewsko-pomorski okres starowieria inflanckiego

 

1835 – ukaz o podziale starowierów na trzy kategorie pod względem ich szkodliwości, a tym samym zróżnicowanie represji wobec nich, począwszy od zsyłek i kar cielesnych; zamknięcie przez władze szkół na Rogożskim Osiedlu

 

1840 – czasowienniczeski Sobór Tiumeński decydujący o bezpopowstwie tego sogłasija

 

1841 – zamknięcie i przekazanie jednowiercom biegłopopowskich klasztorów irgizskich

 

1844 – uzyskanie przez wysłanników rosyjskich biegłopopowców- mnichów Pawła (Biełokrynickiego) i Alimpija (Miłoradowicza) zgody cesarza Austrowęgier Ferdynanda na utworzenie katedry biskupiej w klasztorze w Białej Krynicy na Bukowinie

 

28 października 1846 – kanoniczne przystąpienie (isprawa) byłego metropolity sarajewskiego Amwrosija (Andriej Popowicz, 1711-1869) do Cerkwi Starobrzędowej, stanowiące początek hierarchii białokrynickiej; powstanie Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej (obecnie Rosyjska Prawosławna Starobrzędowa Cerkiew); zwanej początkowo Cerkwią Chrystusową (Cerkow’ Christowa)

 

1847 – przewiezienie z Białej Krynicy do Moskwy świętego myra, co umożliwiło rosyjskim białokryniczanom szafowanie sakramentu bierzmowania, w tym powtórnego bierzmowania kapłanów przechodzących z Cerkwi synodalnej

 

1853 – rozporządzenie o likwidacji skupisk raskolniczych (raskolniczeskich sboriszcz)

 

1854 – likwidacja pięciu żeńskich klasztorów na Rogożskim Osiedlu

 

1 stycznia 1855 – zakaz przystępowania starobrzędowców do gildii kupieckich

 

1856 – zapieczętowanie ołtarzy w chramach Rogożskiego Kładbiszcza

 

3 czerwca 1857 – zamknięcie zborowej kaplicy w żeńskim klasztorze pw. Podwyższenia Krzyża nad Leksą; ostateczna likwidacja Pustelni Wygowsko-Leksińskiej

 

1862 – decyzja cara (1855-1881) Aleksandra II (1818-1881) o zaprzestaniu prześladowań duchownych białokrynickich

 

24 lutego 1862 – oficjalne wydanie Pisma Okólnego (Okrużnoje poslanije) Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej

 

1862 – 1864 – stopniowe udostępnianie starowierom członkowstwa gildii kupieckich

 

1864 – ukaz cara Aleksandra II o wolności religijnej

 

1865 – uznanie Pisma Okólnego za niebyłe przez Radę Duchowną Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej

 

1866 – publiczna dysputa w Moskwie między okrużnikami i nieokrużnikami

 

25 lutego 1868 – przejście na jednowierie Pawła Pruskiego (Pietr Iwanowicz Ledniew; 1821-1895)

 

1874 – prawne uznanie małżeństw starowierskich; lokalna administracja rejestrowała te małżeństwa w osobnych księgach metrykalnych (mietriczeskije knigi), często przekazywanych do prowadzenia przez nastawników; uznanie dzieci starowierów jako spadkobierców; przyznanie starowiercom wielu praw obywatelskich, w tym posiadania paszportów

 

1883 – wydanie przez fiedosiejewców Krasnogo Ustawa, czyli zbioru domowych modlitw, obrzędów i obyczajów, będącego najbardziej autorytatywnym zestawem zasad odnowionego fiedosieizmu

 

3 maja 1883 – przyznanie ukazem cara (1881-1894) Aleksandra III (1845-1894) staroprawosławnym swobody obrzędów religijnych, lecz bez takich zewnętrznych ich oznak, jak procesje, bicie w dzwony, duchowny strój nastawników; zgoda na budowę molenn, lecz bez dzwonnic, kopuł i krzyży; przyznanie staroobrzędowcom prawa otrzymywania paszportów na ogólnych zasadach oraz zajmowanie się kupiectwem i przedsiębiorczością

 

1886 – zniesienie przez Święty Synod RPC klątwy rzuconej na starobrzędowców przez Wielki Sobor Moskiewski z 1667 roku

 

1887 – powstanie neo-biegłopopowskiego wszechrosyjskiego Bractwa pw św. Mikołaja, na czele którego stanął kupiec Nikoła Aleksandrowicz Burgow (1811 – 1837) z Niższego Nowogrodu

 

1896 – ostatni przypadek samospalenia się

 

1897 – Sobór Samarski akceptujący samochrzest na gruncie pomorskim

 

14 września 1900 – I Wszechrosyjski Zjazd Staroobrzędowców zakończony petycją do cara o przyznanie wolności religijnej

 

17 kwietnia 1905 – ukaz cara (1894-1917) Mikołaja II (1868-1918) O umocnieniu reguł tolerancji religijnej (O ukrieplenii naczał wierotierpimosti), przyznający starowierom pełnię praw obywatelskich i swobodę wyznania

 

22 października 1905 – pierwsza po rozpieczętowaniu ołtarzy pontyfikalna liturgia odprawiona przez arcybiskupa moskiewskiego Joanna Kartuszyna na Rogożskim Osiedlu

 

1906 – ustanowienie metropolii moskiewskiej i całej Rusi Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej

 

4 czerwca 1906 – podpisanie aktu pojednania między okrużnikami i częścią nieokrużników w ramach Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej

 

17 października 1906 – ukaz Senatu o zasadach zakładania i działalności wspólnot starobrzędowych

 

1907 – założenie drukarni na Prieobrażenskim Kładbiszczu; zerwanie wspólnoty modlitewnej fiedosiejewców kazańskich z moskiewskimi; podpisany w Biendierach Akt Pokoju (Mirnyj akt) między nieokrużnikami a okrużnikami w łonie Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej

 

12 lutego 1907 – ukaz carski przyznający pełne prawa cywilne małżeństwom staroprawosławnym

 

1908 – osiedlenie się pomorców w Stanie Pensylwania w USA

 

1909 – początek powrotu niekrasowców z Turcji do Rosji

 

1-12 maja 1909 – Pierwszy Wszechrosyjski Sobór Chrześcijan Pomorców w Moskwie

 

1911 – ukazanie się polemicznej rozprawy z nauką Cerkwi synodalnej autorstwa Fiedora Jefimowicza Mielnikowa (1874-1968) pt. Błądząca teologia (Błużdajuszczeje bogosłowije)

 

8-17 września 1912 – Drugi Wszechrosyjski Sobór Chrześcijan Pomorców w Moskwie

 

1916 – kanonizacja świętego męczennika i wyznawcy protoiriereja Awwakuma Pietrowicza Kondratijewa przez Święty Sobór Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej (białokrynickiej)

 

(Według nowego stylu)

 

4 listopada 1923 – odnowienie przez biegłopopowców hierarchii duchownej (nowozybkowskiej) poprzez kanoniczne (isprawa) przyjęcie byłego arcybiskupa saratowskiego Nikoły (Pietr Aleksiejewicz Pozdniew; 1853-1934); powstanie Starobrzędowej Cerkwi Prawosławnych Chrześcijan (obecnie Staroprawosławna Cerkiew)

 

1925 – powstanie w Wilnie Wschodniego Kościoła Starobrzędowego Nie Posiadającego Hierarchii w Rzeczypospolitej Polskiej

 

1928 – powstanie Centralnej Rady Starobrzędowców w Estonii

 

23 kwietnia 1929 – uznanie przez Święty Synod RPC starych obrzędów za zbawcze na równi z nowymi oraz ich wzajemnej równoprawności

 

16 września 1929 – kanoniczne przyjęcie (isprawa) nowoprawosławnego biskupa jekaterynoburskiego Stefana (Siergiej Jakowlewicz Rastorgujew; 1861-19937) do Stroprawosławnej Cerkwi (nowozybkowskiej)

 

1937 – rozstrzelanie w Stalingradzie arcybiskupa nowozybkowskiego i całej Rusi Staroprawosławnej Cerkwi- Stefana (Siergiej Jakowlewicz Rastorgujew)

 

13-15 września 1938 – międzynarodowy Zjazd Starobrzędowców Estonii, Litwy, Łotwy i Polski w Wilnie

 

21-23 października 1944 – Pierwszy Zjazd Starobrzędowej Pomorskiej Cerkwi w Wilnie; powołanie Naczelnej Starobrzędowej Rady, która stała się jedynym ciałem kierowniczym pomorców w ZSRR

 

1945 – emigracja czasowienników z Chin poprzez  Hongkong do USA, Australii, Nowej Zelandii, Brazylii

 

1951 – likwidacja przez władzę radziecką czasowienniczych skitów na Dubczesie

 

1953 – powstanie Konferencji Pomorskich Wspólnot w USA

 

1962 – drugi powrót niekrasowów z Turcji do Rosji

 

14-15 października 1966 – Drugi Zjazd Starobrzędowej Pomorskiej Cerkwi w Wilnie

 

1971 – lokalny Sobór RPC, zatwierdzający ustalenia Synodu z 1929 roku i uroczyście znoszący anatemy rzucone na staroprawosławnych w latach 1656 i 1667

 

14 lipca 1974 – Sobór Starobrzędowej Pomorskiej Cerkwi w Wilnie; początki Starobrzędowej Pomorskiej Cerkwi na terenie ZSRR poprzez ujednolicenie obrzędów i reguł eklezjalnych

 

1983 – powstanie Naczelnej Rady Wschodniej Starobrzędowej Cerkwi w Polsce (od 1993- Naczelna Starobrzędowa Rada)

 

1988 – ustanowienie białokrynickiej metropolii moskiewskiej i całej Rusi w miejsce archiepiskopii oraz zmiana nazwy ze Staroprawosławnej Cerkwi Chrystusowej na Rosyjska Prawosławna Starobrzędowa Cerkiew (białokrynicka); pierwszym metropolitą został dotychczasowy arcybiskup moskiewski Alimpij (Aleksandr Kapitonowicz Gusiew, 1923-2007)

 

31 lipca 1988 – Sobór Staroprawosławnej (Starobrzędowej) Pomorskiej Cerkwi w Wilnie; uroczyste uczczenie 1000-lecia chrztu Rusi

 

1989 – powstanie Centralnej Rady Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi Łotwy w Rydze

 

21-22 listopada 1989 – powstanie Rosyjskiej Rady Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi

 

5 czerwca 1991 – odsłonięcie pomnika protoijereja Awwakuma w miejscu jego urodzenia w Grigorowie Obwód Wielki Nowogrod

 

1992 – powstanie Międzynarodowej Rady Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi, która miała jednoczyć Kościoły krajowe; po dwóch latach istnienia Rada przestała działać

 

17-18 lipca 1995 – Pierwszy Sobór Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi Łotwy w Dyneburgu

 

1998 – powstanie Centralnej Rady Staroprawosławnej Cerkwi w Republice Białoruś

 

1999 – Memorandum metropolity RPC i przewodniczącego Rosyjskiej Griebienszykowskiej Pomorskiej Wspólnoty Iwana Mirojlubowa o współpracy i pokoju między obydwoma Kościołami, zanegowane później przez większość pomorców

 

2000 – Sobór Rosyjskiej Prawosławnej Cerkwi Za Granicą przepraszający starowierów za prześladowania

 

2001 – powstanie Wspólnej Rady Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi w Petersburgu, będącej organem koordynującym działania pomorskich Kościołów krajowych

 

2005 – emigracja grupy czasowienników z Urugwaju do Koszłakowa w Obwodzie Biełogorodzkim

 

2006 – powstanie Syberyjsko-Ałtajskiej Rady Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi

 

3-4 maja 2006 – Trzeci Wszechrosyjski Sobór Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi w Petersburgu

 

28 lutego 2008 – zjednoczeniowy sobór Staroprawosławnej Pomorskiej Cerkwi Litwy w Wilnie