Wreszcie pora zacząć

rozdział już następny.

 

Nawet gdy wszystko będzie

może niby tak samo,

choć przecież nie tak samo.

 

Podobnymi zgłoskami

wołać będą słowa.

 

A zdania przyjmą w siebie

wyrazy te same.

 

Myśli jakby jednakie

powinny powiedzieć inaczej

o sprawach niezmiennych,

lecz zmieniających się stale.

 

A poeta, który je pisze,

choćby nawet i nie chciał,

zmienia się również tak szybko,

że lustro

go też nie poznaje.

 

 

31 III 2011

 

 

Janusz A. Kobierski

 

Krzysztof Kolberger

mówił moje wiersze

 

 

Miałem szczęście.

Oto jakiś czas temu

Krzysztof Kolberger mówił moje wiersze.

 

Już przecież był ciężko chory,

ale zgodził się.

Przyszedł.

 

Nie czytał... m ó w i ł.

Lubił to określenie.

 

I rzeczywiście  m ó w i ł.

 

Treść wierszy przekazywał bowiem,

jakby był ich autorem.

I kreatorem jedynym.

Jakby to on wydobywał z nicości

zdanie po zdaniu...

 

głosem mocnym,

a jednak lirycznym.

 

Przeniósł nas w inny wymiar,

bo siedzieliśmy jak zaczarowani.

 

Byliśmy skupieni,

zdumieni, wzruszeni.

 

Czoło miał mokre,

ręce mu drżały.

 

Odszedł szybko.

Był bardzo osłabiony.

 

Podziękowałem

serdecznym smsem.

 

Nie wiedziałem,

że już go tutaj

nie zobaczę,

 

że odszedł

na boską scenę

wieczności.

 

 

7 I 2011

 

 

Janusz A. Kobierski

 

Dialog ciała z duszą

 

 

Przeszkadzasz mi –

skarży się ciało.

 

Wszak daję ci życie –

odpowiada dusza.

 

To ziemskie istnienie

wabi mnie

grzeszną rozkoszą.

 

Tylko życie wieczne

gwarantuje szczęście,

jeśli dostąpimy zbawienia.

 

Bez końca chciałobym żyć –

domaga się ciało.

 

Dusza pociesza:

Obietnica Boża mówi

o przemienieniu ciała.

Ma ono być piękne

i niecierpiętliwe.

 

Ale kiedy to nastąpi?

 

Przy końcu czasów.

 

A kiedy koniec czasów?

 

Bóg raczy wiedzieć.

 

Ciało milczy.

 

Czemu się nie radujesz?

 

Słychać dalszą ciszę...

 

. . . . . . . . . . . . . . . .

 

Z tobą tak zawsze.

Mało co cię wzrusza.

 

...

 

Kończy dialog

dusza.

 

 

I 2011