Ćwiczenie pamięci

Nigdy nie mam kłopotu z odpowiedzią na pytanie: Czy pan zna jakieś swoje wiersze na pamięć? – Najzwyczajniej w świecie, nie znam. Nigdy, ale to przenigdy nie starałem się nauczyć na pamięć któregokolwiek ze swoich wierszy. Dlaczego? – Uważam, że w ten sposób przeceniałbym własne ego. Nie potrzebuję takiego osobistego dowartościowania. Już sam akt tworzenia wiersza wystarcza mi, żeby zaspokoić swoje zapotrzebowanie na kontakt ze swoją poezją.
Nie jestem też zwolennikiem uczenia się na pamięć wierszy przez młodzież w szkole. Lubię dopracowane teksty do perfekcji; gdy w wierszu nic nie zgrzyta, wszystko jest spójne, elastyczne, piękne. Przygotowując prezentację wierszy autora, wystarczy zatem zwrócić uwagę na jego najważniejsze elementy: interpunkcję (jeśli ją posiada), pointę, metafory. Dobry recytator potrafi wydobyć z tekstu więcej, niż czasami sam autor chciał w niego włożyć. A tymczasem nieudana deklamacja może wszystko zepsuć.
Jedno potknięcie… – No trudno, każdemu może się zdarzyć. Drugie… – o jej, jej… – I zaczynamy się zastanawiać, czy będzie kolejne? Do tego dochodzą nerwy deklamującego. A już, gdy zdarzy się, że ów całkiem coś popląta i zmieni w wierszu, lub też w ogóle nie dokończy tekstu, wszyscy będą pamiętać li tylko ten fakt, że zepsuł recytację, a nie to, o czym był ów wiersz.
Deklamacja to odwaga, ale i należy to wiedzieć, że ona zabiera część uwagi słuchającego. Kiedy przy odczytywaniu tekstu z książki (kartki) słuchający mogą całkowicie swą uwagę poświęcić tekstowi, wsłuchać się w wiersz, przy recytacji z pamięci – chcąc nie chcąc – część ich uwagi ulatuje w stronę recytatora. – Dlatego też ani sam nigdy nie starałem się nauczyć swojego wiersza na pamięć, ani tego nie zalecam innym. Ćwiczmy pamięć w inny sposób. Nawet na tabliczce mnożenia lub na przypominaniu sobie, do kogo mamy jutro zadzwonić. Kto zasługuje na nasze zaufanie?, komu mamy oddać pieniądze?, a kto już zapomniał o tym, że wcześniej je od nas pożyczył?