sypie igłami w sepię, kiedy

wywodzi z tła rośliny, ćmy, fantomy, węże

przesiek bez światła
i zwierzęta znienacka zatrzymane w ruchu, jakby
nitka Ariadny niespodzianie uwięzła
w jakiejś szczelinie snu.


niewiadomą jest przestrzeń za plecami
boru.


tojady wysuwają zetlałe języki
cieni – jak gdyby snuły
własną, upartą opowieść – mówiły i mówiły
niemymi wierszami.






Leśna apokalipsa

zielonorzęsa, gorzka, dymiąca równina,
dalej rdza zwiędłych mimoz, złachmaniały szpikulec
rosochatej sosny, co rozpruwa obłoki, płaski talerz
młodników, w których cięli maślaki już przeszłego
roku kępy lichego wrzosu, biegnij, kto cię zatrzyma
wątłorogi koziołku, śnij źródlane powietrze, pij
swą wolność – oddychaj płucami olbrzyma...



piaskowe bąble wzgórz niczym garby
wiekowych, opasłych wielbłądów cierpliwie
popychają wstążki przesiek i grądów – ziemia
żywi swój puls ściegiem racic i pryska
zeszłoroczną ściółką – więc przeskakuj gałęzie
wiewiórko płomienna, nieś swój płomień
jak żagiew przez wilgotne igliwie


śnijcie dziki
dębowe, omszałe ostępy, gdzie kropla
w pajęczynie – żywy dzwon, gdzie się strzępiasta cisza
z ptasim piskiem dotyka,
bo
czarny dzięcioł puka; liczy godziny snu rośnie
kamienny las, rosną groble z betonu, rosną
na martwych łąkach szklane kretowiska...