Pamiętasz, jak cię nacierałam

olejem narodowym i obmywałam

swoimi Izami

w domu Szymona?

 

Mówiłeś mi – nie płacz,

i tobie będzie wiele odpuszczone,

boś wiele miłowała.

Potem ci włosami

osuszyłam nogi,

aby ci się lżej kroczyło

po tafli jeziora.

Wierzyłam ci i wierzę też

teraz,

chociaż medialny nacisk na mnie

 

jest bardzo silny.

Boję się, że zapomnisz

i w końcu

zostanę znów sama.

Telefonował do mnie Judasz.

mówił coś

o jakiejś wieczerzy,

na którą zaprosiłeś każdego

oprócz mnie...

Może się już nie zobaczymy,

więc chcę ci na zakończenie

napisać tylko tyle:

...tak, wszystko, czego każde z nas

koniecznie potrzebuje

dla swojego zbawienia,

nie jest niczym więcej

 

tylko miłością.