Pawieł Osipowicz Suchy (1895-1975), znany w świecie pod zruszczoną wersja nazwiska Suchoj, urodził się 10 lipca 1895 roku w Głębokim (Głubokoje) na Brasławczyźnie. Z racji tego, że w czasach radzieckich przyznawanie się do pochodzenia z zachodniej czyli polskiej Białorusi wzbudzało niezdrowe zainteresowanie NKWD, co często kończyło się blokowaniem kariery, to P. O. Suchy miasto Głębokie w swoich kwestionariuszach osobowych przeniósł w okolice Homla. Nie było to trudne, bowiem przez pewien czas tam mieszkał. Nieuctwo radzieckiej biurokracji zaakceptowało ten fakt, co wywołało w późniejszym czasie, kiedy ten wybitny konstruktor lotniczy stał się sławny, działania bez mała hagiograficzne w mieście Homlu.
Mieszkańcy miasta nad Sożą gromadzili bowiem i uzupełniali muzealne ekspozycje. Po śmierci konstruktora odsłonięto popiersie na centralnej alei miasta. Jego imię nosi ulica na nowym osiedlu. Na gmachu Białoruskiego Uniwersytetu Transportu, umieszczono tablicę upamiętniającą naukę szkolną P. O. Suchego w Homlu.
Imieniem konstruktora nazwano – Homelski Państwowy Uniwersytet Techniczny, gdzie próbowano utworzyć wydział dla inżynierów techniki lotniczej. Projekt pozostał jednak tylko marzeniem.
Odnaleziono dom Suchych. Mieścił się za szkołą przylegającą do cerkwi prawosławnej, gdzie ochrzczono Pawła. Kolejna ciekawostka: matka chrzestna Suchego była niańką w rodzinie Ogińskich.
Naukowcy Białorusi, konsekwentnie budującej swą tożsamość, w swych publikacjach, nie używają zruszczonej wersji nazwiska Suchoj, tylko Suchy.
W 1914 roku P. O. Suchy zaczął studia na Uniwersytecie Moskiewskim na wydziale matematyczno-fizycznym, w 1915 roku zmienił uczelnię na moskiewską Wyższą Szkołę Techniczną. W 1916 roku został wcielony do armii rosyjskiej. Od 1924 roku pracował w Centralnym Instytucie Aero i Hydrodynamiki (CAGI). Pracował w biurze projektowym Andrieja Tupolewa. W latach 1926-1927 uczestniczył w projektowaniu samolotu ANT-5 (myśliwiec, oznaczenie I-4). Później kierował własnym biurem konstrukcyjnym (projekty: ANT-25, ANT-25/2, DB-2, ANT-37bis) Od 1936 roku jego biuro uzyskało pewną samodzielność i zaczęło projektować samoloty pod oznaczeniem Su, od inicjałów konstruktora. Pierwszym był myśliwiec wysokościowy Su-1 (I-330) z 1940 roku. Jedynym projektem, który wszedł w tym okresie do produkcji, był lekki bombowiec Su-2, który wziął udział w II wojnie światowej. Nie zrealizowany pozostał m.in. udany samolot szturmowy Su-6 (przegrał w konkurencji z Iłem-2).
Tuż po II wojnie światowej biuro P. O. Suchego badało zdobyczne samoloty niemieckie (np. Messerschmitt Me 262) i przestawiło się na konstruowanie samolotów odrzutowych, które jednak również nie trafiały do produkcji. Między innymi w 1946 roku zbudowało prototyp Su-9 (pierwszy o tym oznaczeniu) jako jednego z pierwszych radzieckich myśliwców odrzutowych. Po katastrofie prototypu myśliwca przechwytującego Su-15 (pierwszego o tym oznaczeniu) w 1949 roku biuro konstrukcyjne P. O. Suchego zostało rozformowane i podporządkowane A. Tupolewowi.
Dopiero po śmierci I. W. Stalina w 1953 roku władze ponownie zorganizowały biuro konstrukcyjne OKB-1 Suchoja, w 1954 roku przemianowane na OKB-51. Stało się wówczas najważniejszym obok - biura MiG - projektantem lekkich samolotów bojowych w ZSRR. Masowo produkowano myśliwce przechwytujące Su-9 i Su-15, samoloty szturmowe i myśliwsko-szturmowe Su-7, Su-17/20/22 i Su-25 oraz bombowce linowe Su-24. Numeracja typów samolotów częściowo powtarzała się po wcześniejszych nieprodukowanych prototypach. Pod kierunkiem P. O. Suchego jeszcze rozpoczęto w 1971 roku prace nad myśliwcem wielozadaniowym Su-27.
Po śmierci konstruktora biuro OKB Suchogo kontynuuje oznaczanie samolotów Su, różnicując przy tym asortyment (Su-37, Su-38, Su-47 Su-49, Su-62 itp.). Przedsiębiorstwo OAO Kompania Suchoj powstałe wokół tego biura jest obecnie największym holdingiem zajmującym się produkcją lotniczą w Rosji.