Znudziła mi się wielka miłość

Nie być można myślami

Tęsknić można tylko fizycznie

Wybór tak żałosny że aż poważny

Gdy pisze o tobie

Możesz mnie kochać

Jak Pismo nakazuje

Mechanicznie

Ruchy organicystyczne

Zwierzęce

Ale ja oczekuję szorstkiego

Pomruku wstępnego

Rozwinięcia rozwijającego do końca

 

Człowieka

Bez celu

Dla kochania czystego

Bez grzechu

Jak tylko człowiek człowieka potrafi kochać

Bez bagażu myśli celowych

Wtedy jesteśmy doskonali

Nie potrzebujemy nikogo

 

 

 

Jak

Jak długo można czekać

Pośród wichrów

Nierównych

Tętniących

Pośród masek

I stóp na koturnach


Jak długo można czekać

Jak ten pies pod płotem

Żywy

Leniwy

Pełen boskiej nadziei


Jak długo można czekać

Na tęsknotę

Której nie było

A o której się marzy

Pośród wichrów

Jak pies na koturnach


Jak długo można czekać

Na miłość której się nie pokocha

Jak długo można oszukiwać

Swe liche oblicze brudne

I obrzydliwe

Zakłamane

Chore


Jak długo można mieć nadzieję

Jak w ogóle można ją mieć?!

Jak jutro wrócić do początku?!


Jak sprzedać skórę niedźwiedziowi,

By uzyskać futro?


Więc jeżeli jutra ma nie być,

Wczoraj mnie już nie ma.

 

 

Miłość samowystarczalna


Dłonie idealne pasujące do prawej łopatki

Obejmują i delikatnie kołyszą

Lekko bo nie mają mocy

Iluzji


Cały czas są ze mną dłonie lekkie

Nienatrętne

Miłosierne

Spokojne


I nie odejdą choćby chciały

Bo silne są za dnia

I pięciopalczaste

Każda z osobna


Lepsze niż koniczyna

Zielona

Lekka bez mocy

Wątła i chwiejna

Jak dłonie stateczne i przytwierdzone

Do nadgarstka z precyzją

I trwałością


Nie odejdą więc one

Nawet gdyby chciały

I gdybym ja chciała

Są

Będą

Tulić mnie jedynie do snu

Za dnia pracując nad snami

Żeby obce nie dostały prawego biodra