Urodził się 18 lutego 1937 roku w Kazachstanie w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec jego Marian, był Polakiem i w latach 30 - tych XX wieku pracował jako dyrektor szkoły polskiej w Żytomierzu na Ukrainie. W wyniku represji władz sowieckich został wysiedlony do Kazachstanu. Matka, Armada, była Estonką. Rodzice poznali się na studiach w Leningradzkim Instytucie Pedagogicznym im. Aleksandra Hercena. Wychowali dwoje dzieci: syna i córkę. Matka ostatnie lata życia spędziła w Werro (est. Vőru) w Estonii, gdzie była nauczycielką historii, będąc jednocześnie dyrektorem estońskiej szkoły. Mirosław ukończył szkołę średnią w 1956 r. w Werro. W 1958 r. rozpoczął studia na Estońskiej Akademii Rolniczej i w 1963 r. dokończył je w Leningradzkim Instytucie Rolniczym jako agronom ze specjalizacją ochrony roślin. W latach 1963 – 66 pracował w Estońskiej Republikańskiej Stacji Doświadczalnej Ochrony Roślin. W 1966 r. został aspirantem Białoruskiego Naukowo – Badawczego Instytutu Rolnictwa. W 1973 r. otrzymał stopień kandydata nauk rolniczych (odpowiednik polskiego doktora). Od września 1981 r. zamieszkał w Wałku (est. Valga) w Estonii. W latach 1981 – 88 pracował w Estońskim Naukowo – Badawczym Instytucie Gospodarki Leśnej w Dorpacie (est. Tartu).
W szkole średniej Mirosław uczył się języka niemieckiego. Ponadto samodzielnie poznawał języki obce, stąd biegle władał estońskim, rosyjskim, polskim, niemieckim i czeskim. Całe życie był wielkim miłośnikiem przyrody. Szczególnie pociągał go las i jego życie. Aktywnie uczestniczył w pracach Muzeum Krajoznawczego w Wałku. Był życiowym optymistą. Został członkiem Partii Centrowej, uczestnicząc czynnie w jej pracach. Wiele popularno-naukowych artykułów z zakresu historii i przyrody publikował na łamach miejscowej miejskiej gazety. W ostatnich latach zaangażował się w pomoc osobom chorym i starszym. Był czynnym członkiem parafii rzymsko-katolickiej. 8 listopada 2010 roku wyszedł do lasu na grzyby i jagody i nie powrócił do domu. Prowadzone poszukiwania nie dały żadnych rezultatów. Od 16 listopada 2010 roku został uznany za zaginionego bez wieści. Prawdopodobnie utonął na bagnie.
Jego śmierć jest dużą stratą dla Bractwa Inflanckiego, którego był członkiem od 30 maja 2007 roku, przybierając przydomek Dambriedis (Daniel). 8 września 2009 roku został komturem na Wałdze. Dynamicznie popularyzował idee Bractwa, pisząc na łamach „Świata Inflant" i dostarczając centrali interesujące materiały źródłowe.