Michał Pasternak - Estońskie Muzeum Kolejnictwa

0 Dislike0
Gwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywnaGwiazdka nieaktywna
 

Kolej dotarła na terytorium Estonii w 1869 roku, ale oficjalne otwarcie linii kolei bałtyckiej miało miejsce 24 października 1870 roku. Była to linia biegnąca z Petersburga do Tallinna-Keila i Paldiski. Kilka lat później miejscowi właściciele ziemscy zainicjowali plan przedłużenia linii z Keila do Haapsalu, chcąc ściągnąć gości do tego nadmorskiego kąpieliska. Plan ten został ostatecznie przyjęty przez Radę Miejską Haapsalu w sierpniu 1902 roku. G. von Krusenstiern, prezydent Haapsalu twierdził, że pomysł linii został poparty osobiście przez cara. Najwyraźniej monarsze poparcie było w tej kwestii decydujące i dlatego właśnie Haapsalu uzyskało połączenie z Petersburgiem.

 Budowę rozpoczęto już w tym samym roku pod kierownictwem doświadczonego inżyniera P. Götte. Prace zakończono w ciągu dwóch lat. Otwarcie nastąpiło 1 listopada 1905 roku. Sam P. Götte wybrał miejsce pod budowę przyszłej stacji.

Wbrew rosyjskiej tradycji budowania wszystkich stacji kolejowych według jednego modelu, zarządzono, że konstrukcja dworca Haapsalu ma być oryginalna. Wzięto pod uwagę fakt, iż Haapsalu było kurortem goszczącym rodzinę carską. Autorami projektu byli architekt-akademik K. Verheim i inżynier V. Vestfalen z Petersburga. Prace konstrukcyjne rozpoczęły się w 1905 roku i trwały do 1907 roku. Budynek składa się z 4 części: poczekalnia, Pawilon Carski, zadaszona przestrzeń i zadaszona platforma peronowa długości 216 metrów.

Stacja Kolejowa Haapsalu jest jednym z najoryginalniejszych budynków w tym mieście, a jego drewniana konstrukcja posłużyła za wzór dla innych budynków znajdujących się w tym kurorcie.

Estońskie Muzeum Kolejnictwa znajduje się w Pawilonie Carskim. Kontynuuje ono dziedzictwo muzeum założonego w 1970 roku w Tallinnie.

Wystawa ukazuje narodziny i rozwój kolei w Estonii, warunki życia robotników kolejowych, mundury, dokumenty i urządzenia wykorzystywane w pracy, tabor i budynki stacji.  Zaprojektowano specjalne sale, aby ukazać poczekalnię i biuro, w którym urzędował naczelnik stacji wraz ze wszystkimi niezbędnymi narzędziami jego pracy. Meble biurowe pochodzą z pierwszej połowy XX wieku i zostały zabrane ze stacji z linii Keila-Haapsalu (Risti, Taebla itp.). Specjalne stoiska przedstawiają pierwsze (1905 rok) i ostatnie (1995 rok) przebiegi pociągów pasażerskich do Haapsalu. Możemy zobaczyć bilety, począwszy od najstarszych aż do używanych współcześnie.

Cały Pawilon Carski został zrekonstruowany najlepiej jak się dało, według pierwotnego projektu. W holu znajduje się oryginalna mozaika podłogowa i lustro.
Ekspozycja obejmuje kilka lokomotyw i bryczek z pierwszej połowy XX wieku.

Na tym jednym z najdłuższych peronów na świecie kręcono końcową scenę z samobójstwem w filmie „Anna Karenina” (Tatjana Samojłowa).

Wydawca: Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - akant.org
We use cookies

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.