Staroprawosławie, odrzucone przez państwa rosyjskie i jego coraz bardziej ubezwłasnowolnione narzędzie jakim stawała się Cerkiew panująca, choć wierne rosyjskości, to jednak szukało oparcia na zewnątrz. Świadczy o tym przede wszystkim założenie w 1846 roku na terenie Austro-Węgier hierarchii białokrynickiej i jej współpraca z, watykańskim przecież, Kościołem Unickim. W listopadzie 1861 roku biskup kołomieński Pafnutij (Polikarp Pietrowicz Owczynnikow; 1827-1907), z inicjatywy rewolucjonistów skupionych wokół „Kołokoła” udał się do Londynu. Badał możliwośc założenia tam oficyny drukarskiej, klasztoru, a nawet arcybiskupstwa z możliwością przeniesienia do Anglii metropolii z Białej Krynicy w celu nadania nowej Cerkwi światowego znaczenia.
Obecnie Rosyjska Staroprawosławna Cerkiew nie tylko pozostaje w intekomunii z Gruzińską Staroprawosławną Cerkwią, ale też zawiera sojusze ze starostilnikami z Grecji.
Interkomunia z Gruzińską Staroprawosławną Cerkwią łagodzi, tak częste w Kościołach wschodnich spory o tereny kanoniczne. Na terenie Gruzji Rosyjska Staroprawosławna Cerkiew posiada parafię we wsi Grigoleti, a gruzińskiemu biskupowi potijskiemu Wasilijowi (Maszinin) podlegają wierni z Kubani. 14 października 2009 roku w katedrze pw. Opieki Bogarodzicy w mieście Poti, patriarcha moskiewski i całej Rusi RSC Aleksandr dokonał chirotonii arcybiskupiej biskupa tbiliskiego Pawła (Choraw).
W 2012 roku Rosyjskiej Prawosławnej Staroobrzędowej Cerkwi też nadarzyła się okazja wyjścia poza tradycyjny rosyjski teren kanoniczny. Należąca do Prawosławnego Patriarchatu Aleksandryjskiego, a powstała w połowie XX wieku, murzyńska parafia w Kampali w Ugandzie zerwała łączność z Patriarchatem, gdy ten przyjął kalendarz gregoriański i zaczął aktywnie uczestniczyć w ruchu ekumenicznym. Proboszcz tej parafii ks. Ioakim Kiimba ukończył w latach siedemdziesiątych XX wieku Prawosławne Seminarium Duchowne w Leningradzie. Działając intensywnie, wybudował w stolicy Ugandy cerkiew oraz kilka kaplic w okolicy. Skupił blisko 600 wiernych.
Po wyjściu spod aleksandryjskiego omoforu ks. I. Kiimba zgłosił się do moskiewskich białokryniczan, którzy stwierdziwszy, że w jego parafii ma miejsce chrzest przez potrójne zanurzenie, a Eucharystia, oparta jest na kwaśnym chlebie i czerwonym winie, decyzją Rady Metropolii przyjęli go 22 maja 2013 roku do swojej Cerkwi w randze, którą posiadał czyli protoprezbitera /protopop/ w oparciu o drugi stopień nawrócenia, czyli poprzez wyrzeczenie się herezji i przebierzmowanie. Równocześnie przyjęto jego żonę Margaritę. Do obrzędu tego przygotował ich, także poprzez spowiedź, ks. Nikoła Bobkow, dobrze znający język angielski, gdyż swego czasu posługiwał on na Alasce. Obrządku przyjęcia w cerkwi pw. św. Mikołaja przy ul. Butyrski Wał w Moskwie dokonał proboszcz tejże parafii ks. Aleksiej Łopatin. W celu sprawowania staroobrzędowej Liturgii w języku angielskim ojciec duchowny konwertyty sprowadzał księgi liturgiczne z jednowierczej parafii w Erie (USA), gdyż tam od wielu lat staroobrzędowcy modlą się po angielsku a nie w języku cerkiewno-słowiańskim.
W Kampali do nowej cerkwi przyłączyło się 200 dotychczasowych wiernych. Gorliwi białokryniczanie z Rosji jeździli do Ugandy z pomocą duchową i materialną. Do współpracy z parafią włączyło się Ministerstwo Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej i ambasada rosyjska w Kampali.
W sierpniu 2014 roku ks. I. Kiimba zachorował i zmarł 9 stycznia 2015 roku. Ugandyjska parafia, staroprawosławnym zwyczajem wybrała spośród swego grona kandydata na księdza Ioakima Wałusimbi i wysłała go na kształcenie praktyczne w Moskwie, kierując równocześnie prośbą o wyświęcenie go na kapłana do metropolity moskiewskiego i całej Rusi RPSC Kornilija. 11 września 2015 roku murzyńskiego kandydata wyświęcono na diakona, a 20 września metropolita Kornilij udzielił mu święceń kapłańskich.