Jesienna Polska –
opustoszały kraj rodzących się imigrantów
Krzyk radości dnia oznajmia wędrówkę
ze świetlistym kwiatem słońca

Ziemio żurawi z zaszczepionym
sercem zieleni, czujności
niepewności bagiennego jutra
kryjesz po domach poszarzałych od pracy
tajemnicę pieczenia domowego chleba

W mowie świata rozpoznaję Twój ton
zaklęty w mowie szeleszczących liści
rzucanych po świecie
słotą historii