Czarnym Aniołom smutku opadają skrzydła

jakby z czyśćca uciekły upiory i widma

chroniąc się w kalekich wierszach bezbronnych poetów

są powiernikami ich mrocznych sekretów

Smutek Czarnych Aniołów ma też swoje wzloty

jest towarzyszem ludzkiej powszedniej Golgoty

Tyle sekretów Bóg powierzył swym Czarnym Aniołom

i tych najmniejszych poetów czarodziejskim słowom

Wszak chlubią się swym bezcennym mieniem

co ból ma na imię – daremne cierpienie

To dla nich rosną te jałowe wrzosy

i z pokory zbudowane modlitewne głosy

Tak Bóg się smuci w swym świata ogródku

gdy jego Aniołom opadają skrzydła pełne smutku