Po II wojnie światowej staroprawosławie traktowane było przez władze radzieckie podobnie jak inne religie. Odciągano od niego młodzież, publicznie zrywając z szyi krzyżyki uczniom w szkole oraz odwiedzając molenny w trakcie nabożeństw w celu pochwycenia modlących się uczniów. Chodzono po domach agitując, aby gospodarze zdejmowali ze ścian ikony. Publicznie szydzono ze starowierskich obyczajów, w tym z nakazu noszenia przez mężczyzn brody. Równocześnie jednak w krajach inflanckich, gdzie Rosjanie nie byli większością, starano się ich silniej związać z okupacyjną władzą radziecką, reprezentowaną głównie przez Rosjan.

Artykuł Doroty Angeliki Paśko-Koneczniak ze zbioru Russkije staroobriadcy. Jazyk, kultura, istorija (2013), zatytuowany Funkcjonowanie administracyjnej i szkolnej terminologii w gwarze rosyjskiej staroobrzędowców mieszkających w suwalsko-augustowskim regionie Polski (Funkcionirowanije administratiwnoj i szkolnoj tierminologii w russkom goworie staroobriadcew prożiwajuszczich w Suwalsko-Awgustowskom regionie Polszy) dowodzi polonizacji rosyjskiej gwary (liczne zapożyczenia), z zachowaniem jednak leksykalnej bazy. Proces ten zaczął się od wyjścia starowierów z izolacji u schyłku lat sześćdziesiątych XX wieku. Kolejne jego etapy to dwujęzyczność, utrata prestiżowego statusu przez gwarę, która przestała też być językiem prawiarnym. Następnie doszło do dwujęzyczności z dyglosją i zyskaniu przez język polski statusu języka prestiżowego. Współcześni starowiercy w Polsce są bilingwistami posługującymi się zamiennie językiem polskim i gwarą rosyjską. Wybór języka komunikacji zależy od sytuacji, a więc osoby z którą się rozmawia, tematu rozmowy, roli rozmówcy, miejsca. Starsi używają gwary w domu i sąsiedztwie, młodsi wolą mówić po polsku przede wszystkim w sytuacjach oficjalnych. Wpływ języka polskiego ma miejsce głównie w leksyce, frazeologii, syntaktyce i fonetyce. Prowadzi to do hybrydyzacji gwary, to znaczy takiego zmieszania się z innym językiem, że gwara stanowi bazowy korpus funkcjonowania wyjściowych i zapożyczonych elementów. Zachowany zostaje jedynie system morfologiczny języka i podstawowe słownictwo.

Traktat ryski (określany również jako pokój ryski) zawarty pomiędzy Rzecząpospolitą Polską, Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Rad (RFSRR), Białoruską Socjalistyczną Republiką Rad (BSRR) i Ukraińską Socjalistyczną Republiką Rad (USRR), podpisany został przez strony traktatu 18 marca 1921 r. o godz. 20:30 w Domu Czarnogłowych w Rydze. 16 kwietnia 1921 r. traktat został ratyfikowany przez Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego i obowiązywał od 30 kwietnia 1921 r., to jest od wymiany dokumentów ratyfikacyjnych przez strony.

Traktat poprzedzony był umową o preliminaryjnym pokoju i rozejmie między RP a RFSRR, BSRR i USRR, podpisaną w Rydze 12 października 1920 r., ratyfikowaną przez Sejm RP 22 października 1920 r. Natomiast zawieszenie broni weszło w życie już 18 października 1920 r.