W Izbie Poselskiej dwuizbowego parlamentu austriackiej części monarchii austro-węgierskiej posłowie z poszczególnych krajów koronnych mieli prawo przemawiać tak długo jak tylko chcieli i na dodatek w swoich rodzimych językach. Posłowie z Czech przemawiali zazwyczaj po czesku, posłowie z Galicji po polsku, Włosi z Triestu po włosku, a parlamentarzyści z Tyrolu po niemiecku . Częstokroć, w ramach obstrukcji parlamentarnej, godzinami okupowali mównicę, czytając powieści, a nawet słowniki encyklopedyczne.
Z praktyk tych wzięło się popularne sformułowanie „austriackie gadanie”. W tym samym czasie w stolicy wielonarodowej monarchii sprawował władzę, po raz pierwszy w historii miasta wybrany w demokratycznych wyborach, burmistrz Karl Lueger. Był on wielkoniemieckim nacjonalistą, wrogiem Żydów i Słowian. Ponieważ prawie jedną czwartą mieszkańców Wiednia stanowili Czesi, Lueger, pragnący zachować niemiecki charakter miasta, zmuszał ich do podpisywania oświadczeń, że będą przestrzegać „niemieckiego charakteru państwa” oraz unikać mówienia po czesku na ulicy. Z Żydami kłopotów językowych nie było, gdyż wszyscy mówili po niemiecku. Niemniej, burmistrz Lueger często przestrzegał rodaków aby nie zmieniali Wiednia w „ Judapest”, czyli w Budapeszt, gdzie Żydzi stanowili ponad 20 procent mieszkańców miasta.
Były to czasy młodości pewnego bezdomnego malarza, który wszedł do historii jako największy zbrodniarz wszech czasów. Jak nie trudno się domyśleć, Adolf Hitler był wielkim admiratorem Karla Luegera i jednocześnie zapamiętałym wrogiem kosmopolitycznych Habsburgów. W tamtych latach Wiedeń był wielką metropolią europejską, gdzie rozkwitała nauka, kultura i, sztuka. Żyli w tym mieście i tworzyli światowej sławy muzycy jak Strauss, Lehar, a także Mahler i Schönberg, malarze jak Klimpt i Kokoschka, psychoanalitycy Freud i Adler.
W późniejszym czasie zatriumfowała ideologia Luegera. Po rozpadzie Austro-Węgier Wiedeń szybko przeobraził się w monoetniczną stolicę monoetnicznej Austrii. Dzisiaj jest w sumie prowincjonalną stolicą, żyjącą wspomnieniami o dawnej wielkości.
W rezultacie wygrali nacjonaliści, a przegrało państwo.