Zmienia życie
Na to pytanie nasuwa się tylko jedna odpowiedź - literatura JEST nam potrzebna. Pojawia się natomiast kwestia następna - DLACZEGO? Z wielu argumentów, które mogłyby posłużyć jako uzasadnienie chciałabym wybrać jeden, za to - w moim przekonaniu - bardzo istotny. Otóż obcowanie z literaturą, a szczególnie z poezją może spowodować, że pozornie bierny czytelnik sam przeistacza się w twórcę, artystę. Znajduje chęć artystycznego działania, pasję, potrzebę kontaktu z innymi osobami o podobnych zainteresowaniach.
Od wielu lat zajmuję się twórczością Włodzimierza Wysockiego, rosyjskiego poety, aktora, pieśniarza. W Polsce widzieliśmy go na scenie zaledwie jeden raz, w roku 1980, jego pieśni słuchano ze zdobytych gdzieś magnetofonowych taśm. Kiedyś wydawało mi się, że to, o czym śpiewał zachrypłym głosem dzisiaj nie jest w stanie zainteresować młodych. Myliłam się, i to bardzo. Kilka lat temu studenci rusycystyki przygotowali cały spektakl jemu poświęcony. Okazało się, że Wysocki ożył, a jego wiersze, pieśni, wykonywane po amatorsku, ale z ogromną pasją, nabrały nowego wymiaru - były nadal aktualne i w ustach dzisiejszych dwudziestolatków brzmiały równie prawdziwie jak kiedyś. Tak ODBIORCY stali się TWÓRCAMI. Dodatkowym rezultatem tego przedsięwzięcia były też prace magisterskie dotyczące tego poety, napisane oraz obronione przez dwoje uczestników tego przedsięwzięcia.
Siła twórczości Wysockiego polega również na tym, że ludzie, którym jest ona bliska mają potrzebę spotykania się, rozmawiania, bycia razem. Taką okazją do osobistych kontaktów są często imprezy organizowane przez koszalińskie muzeum artysty. Zjeżdżają na nie „wysockoluby" dosłownie z całego świata. Po krótkim spotkaniu nieznajomi stają się na ogół dobrymi znajomymi. Pamiętamy o sobie, obdarowujemy się upominkami. Mogę powiedzieć, że to właśnie dzięki Wysockiemu poznałam nie tylko wiele wspaniałych osób, z którymi łączą mnie wspólne zainteresowania, ale i serdecznych przyjaciół.
W ten sposób poezja zmieniła moje życie. Czyż potrzeba lepszego uzasadnienia potrzeby istnienia literatury?