Jeżeli ta książka przejdzie bez echa, to rzucam klątwę na literackich krytyków i wypisuję się z recenzenckiego bractwa. Debiut książkowy MIROSŁAWA G. MAJEWSKIEGO (ur. 1961) pt.: „Performance" zasługuje na wszech miar na uwagę, gdyż to proza jest nie tylko wysokich lotów artystycznych, ale również jest odkrywcza w diagnozowania naszej dzisiejszości.
Nie możemy jej tworzyć opierając się wyłącznie na realizacjach szarego, przeciętnego bytu; musimy ją ozdabiać (tak właśnie „ozdabiać") nutą fantazji. Każdy może być Małym Księciem!
U Antoine’a de Saint Exupery – ego w wyniku awarii samolotu, Pilot przymusowo wylądował na Saharze. W tym pustkowiu pewnego dnia pojawił się ni stąd ni zowąd mały chłopiec. Przybył na Ziemię z jakieś odległej planety i poprosił Pilota, by ten narysował mu baranka. Tak zaczęła się przyjaźń Pilota z Małym Księciem. Przez kolejne dni chłopiec będzie opisywał swoją planetę, za którą tęskni, bo zostawił tam Różę, będzie też opowiadał o swoich pobytach na innych planetach i poznanych tam ludzi...
U Mirosława G. Majewskiego jest jakby podobnie. My też przebywamy na Ziemię z innej planety. Sahara życia pozbawia nas możliwości ozdobienia sobie istnienia z fantazją. Chyba..., że tak jak bohater „Performance" cierpimy na utratę pamięci. Makary nie odczuwa wcale dotkliwie amnezji. Jest prawie jak Mały Książę. Aby nim stać się naprawdę dzisiaj, trzeba utracić pamięć, a taki stan z kolei pozwoli na spotkanie Króla, który nie ma kim rządzić, Pijaka, który pije, bo wstydzi się, że pije, Geografa, dla którego ważniejszy jest wykres na mapie aniżeli prawdziwe doświadczenie. Próżnego, który potrzebuje pochlebstw, Bankiera, który nieustannie rachuje, Latarnika, który musi wciąż zapalać latarnię. Usłyszymy Lisa, który powiada, że trzeba się kierować nie oczami, lecz sercem. Pokochamy Różę, która jest nadzwyczajnym kwiatem. Przestaniemy myśleć o samobójstwie. Włączając swoją wyobraźnię czytelnik może podróżować razem z Małym Księciem po plantach i wraz z nim przeżywać intelektualne przygody.
Autor nieustannie kusi czytelnika swoim niezwykłymi wizjami. Czar niepamięci działa i pozostawia trwały ślad. Zaprzyjaźniamy się z postaciami stworzonymi przez Majewskiego. Zaczyna nam się podobać Mistrz sprzedający wiersze, a i specyficzny kontakt z takimi m.in. postaciami kultury jak Adam Hanuszkiewicz, Leszek Żuliński, Ryszard Rodzik czy Jan Rybowicz.
Majewski jest poetą, to widać w stylistyce utworu. Ale to poeta rozgoryczony. Jego bohater, cierpiąc na utratę pamięci, jest – jak się sam nazywa – bandytą literatury. O twórcach jej czytamy: „Pisarze zdobywają barykady, szturmując drzwi i okna... To targowisko próżności. Cała reszta jest w rękach w specach od marketingu".
Ziarna magii rozsiane w „Performance" przez Majewskiego zaowocują z pewnością na ugorach naszej współczesności. Sprawią, że słońce świeć będzie nawet nocą. Nie będzie tak beznadziejnie, jak pisze Sławomir Mrożek w pierwszy m. tomie swoich „Dzienników", które ukażą się we wrześniu nakładem krakowskiego Wydawnictwa Literackiego:
„1963-07-01. Nie mam pojęcia ani co, ani jak pisać, ani nawet, o czym, zdrowie mam przeciętnie dobre, zachcenia dokuszliwe, ale za słabe, żeby coś ze mną zrobiły, za silne, żeby nie dokuczały. Za sobą nie widzę przeszłości, przed sobą przyszłości, jedynie, co umiem pisać, to listy, jedynie, co umiem myśleć dobrze, to zwątpienie, nie mam do siebie ani nienawiści, poza chwilowymi niechęciami, ani miłości, poza chwilowymi uwielbieniami. Skorupą jestem, którą co chwila, co innego wypełnia, a przeważnie jest to skorupa wypełniona nijakością".

Mirosław G. Majewski: „Performance", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 2009, ss. 154