Nakładem wydawnictwa UMCS Lublinie ukazała się książka pt. „Teatr lalek i dziecko" pod redakcją Rzewuskiej i Słupczyńskiej. Jest to zbiór publikacji z konferencji, która odbyła się w dniach 15-16 kwietnia 2010 roku w Zakładzie Teatrologii w Instytucie Filologii Polskiej. Autorzy szkiców nie są reprezentantami jednolitego środowiska naukowo-badawczego, pochodzą z różnych ośrodków kulturalno-oświatowych w kraju min.: SOSW nr 1 w Lublinie, Kino studyjne ADA w Warszawie, Wydział Lalkarski PWST Kraków, filia we Wrocławiu, Teatr im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie, Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy w Lublinie, Ośrodek Inicjatyw Twórczych, Teatr Figur w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu Ośrodek Teatralny „Rondo" SOK- Słupsk, Wydział Lalkarski Białostockiej PWST, Nie będzie przesadą zaryzykowanie stwierdzenia, iż do tej pory problematyka teatru była traktowana marginalnie, o czy wspomniała już we wstępie jedna z autorek Grażyna Słupczyńska. Obecnie odbiorcami sztuk teatralnych pozostają głównie dzieci, dawniej widzem był dorosły i to stanowiło w przeszłości zasadnicze założenie twórców teatralnych. Uznanie zatem dziecka za pełnoprawnego odbiorcę jest zasługą w dużej mierze lalkarzy, którzy potraktowali je z należytym pietyzmem i szacunkiem, tym samym dowodząc, że warto tworzyć dla młodego widza.
W toku wnikliwej analizy zawartych tekstów, możemy bezsprzecznie ustalić, że tematem przewodnim pozostaje stan współczesnego teatru lalkarskiego i jego repertuar, zaś nadrzędny cel stanowi refleksja nad teatrem lalek jako sztuką różnorodną. Zasadniczym dążeniem stało się zrozumienie potrzeb małego widza, którego powoli wprowadzono w świat inny, niż ten, w którym na co dzień egzystuje. Teatr, przy swej różnorodności, posiada nie tylko moc oddziaływania na dziecięcą wyobraźnię, uczy także ogromnej wrażliwości. Na ten aspekt zwróciła uwagę w szkicu „Teatr lalek jako miejsce oswajania dzieci ze sztuka" Joanna Stanowska, dowodząc iż pierwszymi nauczycielami wprowadzającymi „młodego człowieka" w arkany sztuki teatralnej powinni być rodzice oraz dom rodzinny „miejsce, gdzie zabawa nabierze sensownej formy i będzie rozwojowa" Autorka tym samym zwraca uwagę na naturalne przejawy ekspresji dziecka oraz jego potrzeby estetyczne, które w naturalny sposób zaspokaja twórczość. Sztuka teatralna skłania do, całkowitej zmiany optyki, spojrzenia na otaczającą rzeczywistość oczami „najmłodszego widza".
Drugą równie ciekawą publikacją jest tekst „Prace reżyserów młodego pokolenia na przykładzie warszawskich teatrów lalkowych Magdaleny Foks. Istotną kwestią pozostaje relacja dorosłego z dzieckiem tak, by dokonać powrotu w „krainę dzieciństwa" i lepiej zrozumieć psychikę młodego odbiorcy. Dlatego też, tak ważne, staje się pielęgnowanie w sobie cech „wiecznego dziecka".
 Reżyserowie, tworząc dla młodego widza, ciągle zadają sobie kluczowe pytanie, jak co robić, aby udoskonalać warsztat pracy. Z kolei Aneta Głuch patrzy na ten problem z punktu widzenia praktyka i skupia się na dylematach, jakie przeżywa młody aktor, realizując zadania stawiane przez współczesny teatr lalek. Teatr, kierując nową wizję świata, stara się zadbać o różnorodność przedstawianej tematyki. Spektakl w swej wymowie musi zostać pozbawiony fałszu oraz hipokryzji, musi być realny, żywy. Młodzi twórcy niekiedy popadają w przesadną rutynę, a jedynie kreatywność i dobra współpraca ze scenarzystami i aktorami pozwala kreować w prawidłowy sposób rzeczywistość dziecka.

Teatr lalek i dziecko, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie- Skłodowskiej, Lublin 2011

dom rodzinny „miejsce, gdzie zabawa nabierze sensownej formy i będzie rozwojowa"* Autorka tym samym zwraca uwagę na naturalne przejawy ekspresji dziecka oraz jego potrzeby estetyczne, które w naturalny sposób zaspokaja twórczość. Sztuka teatralna skłania do, całkowitej zmiany optyki, spojrzenia na otaczającą rzeczywistość oczami „najmłodszego widza".
Drugą równie ciekawą publikacją jest tekst „Prace reżyserów młodego pokolenia na przykładzie warszawskich teatrów lalkowych Magdaleny Foks. Istotną kwestią pozostaje relacja dorosłego z dzieckiem tak, by dokonać powrotu w „krainę dzieciństwa" i lepiej zrozumieć psychikę młodego odbiorcy. Dlatego też, tak ważne, staje się pielęgnowanie w sobie cech „wiecznego dziecka". Reżyserowie, tworząc dla młodego widza, ciągle zadają sobie kluczowe pytanie, jak co robić, aby udoskonalać warsztat pracy. Z kolei Aneta Głuch patrzy na ten problem z punktu widzenia praktyka i skupia się na dylematach, jakie przeżywa młody aktor, realizując zadania stawiane przez współczesny teatr lalek. Teatr, kierując nową wizję świata, stara się zadbać o różnorodność przedstawianej tematyki. Spektakl w swej wymowie musi zostać pozbawiony fałszu oraz hipokryzji, musi być realny, żywy. Młodzi twórcy niekiedy popadają w przesadną rutynę, a jedynie kreatywność i dobra współpraca ze scenarzystami i aktorami pozwala kreować w prawidłowy sposób rzeczywistość dziecka.