Jest takie miejsce na mapie świata,
wokół którego myśli moje krążą aureolą.
Jest tam melodia ukryta w klawiaturze fortepianu
i ta stara pieśń bliska memu sercu,
która jest miarą wnętrza i bezmiarem sumienia.

Są tam drogi, którymi chodziłem tyle lat,
i miejsca, w których narodziły się słowa,
co zapełniły pierwszą pustą kartkę białego papieru.

Tam splotem ramion spętałem swoją przyszłość,
a ustami pożądania zapaliłem iskry pierwszej miłości,
które wiatr pragnień rozdmuchał w nieśmiertelny ogień.

Dziś, rzucony na obczyznę, w niezłomnego deszczu krainę,
w przebłyskach słońca dostrzegam szron na mych skroniach
- tęskniąc za młodością burzliwą,
którą zabrała losu mego wieczna zawiłość.

I oczy zamykam częściej niż bym chciał,
by zachować formę i treść myśli,
i dłonie kładę na uszy,
by zagłuszyć smutek, który dźwiękiem przeraźliwym
wydobywa się z głębi mojej duszy.