Zdarza się i to nie jednemu z nas, że w czasie obserwacji rozmaitych wydarzeń w swojej miejscowości lub szerzej - w kraju, zadajemy sobie pytanie:
Jacy jesteśmy? My - Polacy.

Co w nas tkwi. Czym kierujemy się. Skąd biorą się – w nas - ciągłe wzloty i upadki, których skutki odczuwamy nieraz przez dłuższy czas.
Widzimy to, przeżywamy i cóż - stajemy się bezradni. Ale nie są to rzeczy nowe, bynajmniej, a nasza przeszłość też ma tu wiele do powiedzenia.
Zatem - sięgnijmy do tej „naszej przeszłości”, którą na ogół znamy i zwróćmy uwagę na słowa sformułowane przez Polaków o ... Polakach. A mam tu na uwadze naszych Poprzedników znanych - a jakże - z edukacji szkolnej. Ich dorobek literacki jest stale aktualny.
I tak:
Kochanowski jako bystry obserwator życia codziennego i tego, co się działo w kraju, powiedział, że Polak jaki był przed szkodą, takim po szkodzie pozostał. Czas - nie zmienił go.
Mickiewicz:
Polacy są waleczni, mają wiele zalet, ale tuż obok nich znajdują się wady, przykre, które źle wpływają na ich wizerunek. Prowadzą do upadku. A jako receptę na tę dolegliwość dał hasło:
Kochajmy się.
Norwid:
Polacy są wspaniałym narodem, ale bezwartościowym społeczeństwem.
Dąbrowska:
Jakby cierpienie uczyło, to Polacy byliby najmądrzejszymi ludźmi na świecie, a tak nie jest.
Mamy te opinie - o nas. Cóż - niewiele w nich pochlebstw, więcej zgorzkniałości. Zgadzamy się z nimi?