Wiersze trzech poetek: Jolanty Baziak, Heleny Gordziej i Krystyny Szlagi złożyły się w tej wypowiedzi w chór o zróżnicowanej, ale harmonijnej melodii. Chociaż poetki operują różnymi formami poetyckiej wypowiedzi, łączy je to, co jest wyróżnieniem dobrej poezji: zanurzenie sondy do podświadomości człowieka. Jolanta Baziak swoje przemyślenia filozoficzno-egzystencjalne ukazuje poprzez pryzmat surowej przyrody Islandii. Kamieni, gejzerów, law, wodospadów i lodowców – to swoiste archetypy występujące w podwójnym znaczeniu; autentycznego pejzażu i podświadomości mającej ujście w doznaniach metafizycznych. Wierzę w Islandię – Panie Żywiołów to Ty wzniosłeś ląd stworzyłeś tych twardych ludzi pod każdą skałą wodospadem nad fiordem masz swój bezlistny dom z krzyżem i Pismem weź to w garść ogarnij podnieś jeszcze wyżej aby nie ginęło dobro (…) Chleba naszego… Treść wierszy Wyspa, chwila ilustrują trafnie dobrane fotografie ascetycznego, porażającego pięknem krajobrazu Islandii, autorstwa Kingi Jankowskiej – córki poetki. Wiersze Heleny Gordziej z tomiku Naznaczeni pięknem i Osaczeni zgiełkiem „mówią" o lękach egzystencjalnych człowieka i przemijaniu. Są pełne zadumy nad kondycją i kruchością ciała homo sapiens uwikłanego w koło powtarzających się cyklów przyrody. To natura daje natchnienie poetce, jest źródłem filozoficznych przemyśleń. Poetka trafnie ukazuje klimat, barwny pejzaż, w którym egzystuje człowiek. Nawet widok pozornie dalekiego od rodzinnego, jak choćby paryskiego Montmartru, z jego kolorystyką, dźwiękami, atmosferą, w której tworzyli wielcy francuscy impresjoniści… W Lapin Agile naftowa lampa mruga oczami prostytutki zmurszałe schody skrzypią miłosnym uniesieniem (…) Van Gogh do ucha przymierza brzytwę lustro bryznęło krwią Paryż trzyma się pijanej latarni Impresjoniści I Poezja Krystyny Szlagi również porusza kwestie egzystencjalne, ontologiczne. Kondycję człowieka ukazuje poetka szeroko – od nieuchronności końca i rozpaczy do drapieżnego, a przez to absurdalnego – według poetki – stosunku do drugiego przedstawiciela gatunku. Człowiek ma w sobie coś z wilka, stwierdza, i ten motyw – animalistyczny – przewija się przez wiele jej liryków. (…) Wilk syci się krwią naszych wnętrzności wilk zamyka nas w ciemności strachu i zmienia w niszczejące grzyby (…) To jego kły w naszym mózgu pączkują Uwolnij nas od jego zła (…) (Wilk i Palec wskazujący) Trzy poetki: z Bydgoszczy, Poznania i Krakowa poruszają podobne kwestie filozoficzne, egzystencjalne, ontologiczne stosując różne tropy poetyckie – wielowarstwową metaforykę – jak Jolanta Baziak, krótkie, celne pointy zamykające wiersze – jak Helena Gordziej czy ascezę słów i obrazowania, jak Krystyna Szlaga. Dobra poezja zmusza do refleksji, zadumy, pobudza wyobraźnię czytelnika, który znajduje w niej odpowiedzi na swoje dramatyczne pytania. I taka jest poezja Jolanty Baziak, Heleny Gordziej i Krystyny Szlagi – poruszająca, zastanawiająca, niepokojąca. Jolanta Baziak, Wyspa, chwila, IW „Świadectwo", Bydgoszcz 2009. Helena Gordziej, Anatomia tworzenia, ZLP Libra , Poznań 2009. Helena Gordziej, Osaczeni zgiełkiem, ZLP Libra, Poznań 2009. Krystyna Szlaga, Wiersze, LSW, Warszawa 2009.