Geneza  kryzysu  od  początku  2014 r

   Polityka Kremla w 2014 roku spowodowała euforię w społeczeństwie rosyjskim, oraz niedowierzanie a potem rosnący niepokój na świecie. Umiejętnie prowadzona propaganda, często sprzeczna z realnymi faktami, przyjmowana jest w Rosji z aplauzem, a poza jej granicami z zażenowaniem. Oczywiście największe obawy budzi w krajach sąsiadujących; gdzie indziej postawy są zróżnicowane. Jeszcze do jesieni 2014r wydawało się, że nikt nie jest w stanie zatrzymać ekspansjonistycznych planów prezydenta Rosji W. Putina, a on sam kpił sobie z kolejnych sankcji politycznych i finansowych nakładanych na Rosję przez Unię Europejską, USA i inne kraje Zachodu. Wręcz przeciwnie, odpowiadał znacznie silniejszymi retorsjami, w postaci embarga, godzącymi w rynki tych krajów.

Pierwszy dwór w Bezdanach, będących królewszczyzną położoną wśród rozległych borów, pełnych grubego zwierza, zbudowano w 1516 roku. Siedziba ta wraz z otaczającym ją majątkiem o powierzchni 7 tysięcy hektarów nadana została przez króla Zygmunta I Starego polskiemu szlachcicowi pochodzenia niemieckiego, Ulrykowi Hozjuszowi (1455-1535) herbu Hozyusz, wileńskiemu horodniczemu i zarządcy mennicy w Wilnie. Królewskie wynagrodzenie należało mu się niewątpliwie, bowiem wzniósł pierwszy kamienny most na Wilii, założył w Wilnie wodociągi, zbudował kilka królewskich młynów. Będąc jeszcze w Krakowie, gdzie również zarządzał mennicą, ożenił się z Anną z domu Schlacke, wdową po krakowskim kupcu Erthardzie Slakerze. Miał z nią dwóch synów. Starszy z nich, Stanisław, stał się wybitnym polskim humanistą, poetą, a przede wszystkim teologiem. Od 1538 roku sekretarzował królowi Zygmuntowi I Staremu, w 1543 roku został sekretarzem koronnym, a później biskupem chełmińskim i warmińskim, kardynałem i jednym z głównych przywódców polskiej i europejskiej kontrreformacji.

Stajemy nad mogiłą śp. Tadeusza Borysewicza pełni zaskoczenia, smutku, zadumy. Mimo słusznego wieku, którego dożył Tadeusz, mimo ciężkiej choroby, z którą borykał się niemal przez cały ostatni rok, jego siła życia była tak wielka, że trudno uwierzyć, że nagle jej już nie ma. I że nie ma między nami Tadeusza Borysewicza.

Bo on zawsze był między nami, bardzo lubił być z innymi ludźmi - rozmawiać z nimi, biesiadować z nimi, pomagać im. Jako członek rycerskiego Bractwa Inflanckiego pomagał rodakom na Wschodzie – na Litwie, Łotwie, Estonii, Białorusi. I darzył ich dobrym słowem, dobrą swoją obecnością, częstą obecnością, gdyż co roku nie jeden raz wyjeżdżał na nasze Kresy. Nigdy z pustymi rękami nie wyjeżdżał. I nigdy z pustymi rękoma nie wracał. Przywoził stamtąd symbole, pamiątki, które skrzętnie kolekcjonował, dowodząc tym samym wartości kultury tych ziem.

27 grudnia 2014 roku prezydent Republiki Białoruś Aleksander Łukaszenka zdymisjonował premiera Michaiła Miasnikowicza.

Zdymisjonowani zostali także wicepremierzy Piotr Prakapowicz i Anatol Tozik, prezes Narodowego Banku Białorusi Nadzieja Jermakowa oraz ministrowie gospodarki, przemysłu i edukacji, przewodniczący trzech regionów oraz wielu dyrektorów najważniejszych przedsiębiorstw państwowych. Łącznie stanowiska straciło 24 urzędników najwyższego szczebla.

Socjolingwistyczne badania dwujęzyczności stanowią ważny nurt językoznawstwa i nauk społecznych. Najczęściej jednak są to opracowania zakorzenione, albo w naukach społecznych, albo w językoznawstwie, w których jedna ze wspomnianych perspektyw nie jest dostatecznie wykorzystywana. Tu natomiast miał miejsce – rzucony na szersze tło - możliwe szczegółowy opis zjawisk związanych z bilingwizmem, faktów językowych zachodzących w języku starowierców polskich. Analiza wcześniejszych opracowań na temat języka starowierców mieszkających w Polsce wykazała postępujące zmiany w ich sytuacji językowej, a przede wszystkim w stanie rosyjskiej gwary. Objęcie badaniami trzech pokoleń społeczności staroobrzędowców, a w rezultacie prawie stuletniego okresu w życiu wspólnoty (najstarszy informator urodził się w roku 1908, najmłodszy – w 2004) umożliwiło zobrazowanie przekształceń na różnych poziomach tradycyjnej gwary. Analiza M. Głuszkowskiego uwzględnia także zmiany dokonujące się w sferze wzajemnych relacji rosyjskiej gwary i języka polskiego w życiu kolejnych generacji, co pozwoliło na dokonanie możliwie pełnego przedstawienia wielowymiarowości bilingwizmu starowierców regionu suwalsko-augustowskiego.

Rola Katedry Filologii Słowiańskiej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w inspiracji refleksji naukowej nad staroprawosławiem jest nie do przecenienia. Nie tylko systematyczne badania i związane z nimi kontakty, ale liczne seminaria i konferencje sprzyjają wymianie rezultatów dociekań oraz zachęcają do ich kontynuacji. Choć kwestie językoznawcze pozostają ze względów oczywistych na pierwszym planie, to jednak toruńscy naukowcy wiążą z nimi badania historyczne, kulturologiczne, antropologiczne, nie pomijając też sfery religioznawstwa i etnologii.

Ze względu na fakt, że obszarem Rosji etniczno-historycznej, a ściślej mówiąc pozostającym w granicach obecnej Federacji Rosyjskiej, zajmują się uczeni rosyjscy, naszym badaczom przypadł teren poza tymi granicami, choć ze względu na dziejową ekspansywność Rosji ich delimitacja jest raczej umowna.