ALICJI - promykowi Słońca,
bez którego Ziemia byłaby śnieżną kulą.

Pochylam się nad rozlewiskiem słów,
w którym odbicie DZIECKA.

Dalekie od oryginału.

Figurki,
ulepionej z ciała Matki,
rękami Stwórcy.

Arcydzieła wszechczasów.

Odbicie to wszak tylko poetyckim obrazkiem.

Odbiciem boskiego piękna w atramentowym gwaszu,
pod którym płócienna szarość.

Tak ulotnym jak powiew skrzydeł
przelatującej ponad tym rozlewiskiem ważki.
Kruchym,
jak zasuszony pomiędzy kartkami książki,
płatek nenufaru.