VI.    

W 1772 r. Fryderyk II Wielki po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej przyjął tytuł króla Prus. Gdy poniosły one klęskę w bitwie z Napoleonem pod Jeną w październiku 1806 r. król Fryderyk Wilhelm III wraz z żoną Luizą uciekł z Berlina do Kłajpedy. Po nierozstrzygniętej bitwie pod Iławą Pruską w lutym następnego roku cesarz Napoleon Bonaparte usiłował skłonić bezskutecznie Prusy do zerwania sojuszu z Rosją. Natomiast po wygranej przez Francję bitwie pod Frydlandem w czerwcu wojska napoleońskie wkroczyły do Królewca.

Wystarczyło, parafrazując podtytuł epopei Adama Mickiewicza, zmienić w nim tylko jedną literę, by już można było opisać zdarzenie, w którym mogłem uczestniczyć w dniu świętego Jana 24 czerwca 2017 r. na Wileńszczyźnie. We wschodniej części tych ziem, przynajmniej od kilku wieków żyje liczny polski ród Kulewiczów. I oto ktoś zaproponował: „Zróbmy zjazd”.

Wieczorem 23 czerwca 1812 r. awangarda Wielkiej Armii cesarza Napoleona I Bonaparte stanęła nad Niemnem, w odległości około trzech wiorst od Kowna. W zapadających ciemnościach pontonierzy  gen. Jeana Eble przerzucili przez Niemen trzy mosty pontonowe, po  których w nocy na rosyjski  brzeg przeprawiły się korpusy marszałków Louisa  Davouta, Michela Neya oraz Nicolasa Oudinota. Około godziny drugiej  nad ranem cesarz dosiadł konia i w otoczeniu swojego sztabu przekroczył rosyjski Rubikon.