Wydany przez Instytut Wydawniczy "Świadectwo" w Bydgoszczy Przegląd źródeł i opracowań do badań staroprawosławia jest owocem tytanicznej pracy dra Stefana Pastuszewskiego. Autor zebrał w nim i przeanalizował ogromny materiał bibliograficzny. Cytowane piśmiennictwo zawiera 1346 pozycji, wśród których przeważają - w liczbie ponad 800 - opracowania naukowe, dotyczące teologii, socjologii, etnografii, antropologii, archeografii, filologii, kultury i historii starowierstwa.
Autorami 680 prac są polscy badacze, którzy przedstawili w nich związki staroprawosławia z Polską. Ponieważ staroprawosławie jest zjawiskiem światowym, uwzględnione zostały również wybrane opracowania z innych regionów, głównie z Rosji i krajów kulturowo z nią związanych.
Stefan Pastuszewski, będąc wybitnym znawcą chrześcijańskich mniejszości narodowych, nie tylko dokonał przeglądu tych opracowań, ale poddał je także krytycznej analizie, wskazując w oparciu o najnowszy stan wiedzy na ich niedostatki. W ten sposób potraktowane zostały - w rozbiciu na odrębne rozdziały - opracowania rosyjskie i zagraniczne do roku 1917, następnie z okresu międzywojennego, radzieckie i emigracyjne rosyjskie po II wojnie światowej, rosyjskie i z krajów postradzieckich powstałe po 1911 roku, no i przede wszystkim opracowania polskie do 1939 roku, z lat 1945-1989 oraz po 1989 roku. Nawet w leksykonach i encyklopediach autor znajduje liczne błędy i przekłamania dotyczące istotnych elementów wiedzy o starowiercach. Podaje też przyczyny ich powstania. Dzięki temu studiujący te niezbyt rzetelnie napisane artykuły i książki mogą uniknąć przyswojenia sobie nieprawdziwych wiadomości.
Autor szukał również wzmianek o starowiercach w polskiej literaturze pięknej. I znalazł je w wierszach Kazimiery Iłłakowiczówny, Mirosława Słapika, Zofii Piłasiewicz , Ireny Batury i Wojciecha Kawińskiego, w zbiorze opowieści podróżniczych Cień ponurego Wschodu Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego, w dylogii powieściowej Beniowski i Ocean Wacława Sieroszewskiego, w reportażach literackich Mariana Gorzkowskiego (Szkice z Białej Krynicy, stolicy metropolii starowierców rosyjskich) i Mariusza Wilka (Wilczy notes) , w Gawędach o czasach i ludziach Waleriana Meysztowicza, w powieści dla młodzieży Pan Samochodzik i Niewidzialni Zbigniewa Nienackiego, w opowiadaniu Ostatni biskup Andrzeja Pilipiuka oraz w powieściach Zorze archangielskie Czesława Kuriata, Rzeka ludzi osobnych Katarzyny Enerlich i Bieguni Olgi Tokarczuk. Nie zawsze były to pochlebne wzmianki, zwłaszcza o starowiercach mieszkających na terenie Rzeczypospolitej czy Litwy, gdyż, będąc Rosjanami, stawali podczas powstań narodowo-wyzwoleńczych po stronie rosyjskiego caratu.
Najbardziej cenne są krytyczne opisy opracowań naukowych, gdyż bez sięgania do poszczególnych pozycji piśmiennictwa można dowiedzieć się o nieznanych szerzej faktach z historii staroprawosławia, o zmianach zachodzących w środowisku polskich staroobrzędowców. Nawet obznajmieni dość dobrze z istotą tego nurtu religijnego mogą z nich zdobyć nieznane im wcześniej wiadomości.
Przegląd źródeł i opracowań do badań staroprawosławia jest bezcenną pozycją dla tych wszystkich, którzy interesują się staroprawosławiem, a zwłaszcza dla jego badaczy, bowiem umożliwia szybkie znalezienie odpowiedniej pozycji bibliograficznej, z krytycznym komentarzem do niej, jeśli zawierała ona niezgodne z rzeczywistością fakty.