Boję się tych, którzy kroczą wolno. Szczególnie nocą. Gdy jest pusto i cicho. A na ławce,  na której  siedzę nie ma nikogo.


Stuk-stuk

Butami o chodnik. To może być jeden z nich. Jeszcze nie wiem. Jeszcze mam nadzieję. Wytężam wzrok i próbuję dostrzec czy spaceruje z psem.  Pies wyjaśniałby wszystko.


Stuk-Stuk

Nie, sam idzie. Gdzie tam idzie - kroczy. Gdyby szedł, to dokądś albo skądś. Ale nie można skądś albo dokądś kroczyć. Dlatego kroczenie jest tak niepokojące.


Stuk-Stuk

O Boże, widzę go. Coraz wyraźniej. Zgarbiony, ale nie stary. Nie stary, a jednak mu się nie spieszy. O tej godzinie ludziom się spieszy.

STUK-STUK

Już jest.

STUK-STUK

Stuk-stuk

Przechodzi obok. Mija mnie, nawet nie spojrzy. Czego taki tutaj  szuka? O czym taki sobie myśli...

Myśli: Boję się tych, którzy siedzą na ławce samotnie. Szczególnie nocą.