Benedykta Szablewicz, córka Feliksa Szablewicza herbu Abdank i Emilii z Rymkiewiczów, urodziła się w 1897 roku jako ich siódme dziecko (państwo Szablewicze mieli 8 dzieci).
Mając 27 lat wyszła za mąż za 22-letniego Franciszka Mickiewicza, syna Michała Mickiewicza i Scholastyki z domu Łukowskiej. Uroczystość zaślubin odbyła się w kościele pw. Wniebowzięcia Pańskiego O.O. Misjonarzy na Górze Zbawiciela w Wilnie 25 sierpnia 1925 roku.
Benedykta zawsze była nauczycielką, a jej mąż Franciszek, jak wiemy z opowiadań Benedykty, prowadził w Wilnie duży zakład krawiecki. Niestety, nie znamy adresu, gdzie zakład ów się mieścił.
2 listopada 1926 roku państwu Mickiewiczom urodził się ich jedyny syn Bolesław.
Kiedy Bolek miał około 11 lat, zmarł jego ojciec Franciszek. Nie wiemy, na jakim cmentarzu w Wilnie został pochowany. Benedykta odtąd sama wychowywała swojego syna. Wielką pomoc i wsparcie w jej niełatwej sytuacji otrzymywała od swojej starszej siostry Moniki, która nie posiadała własnej rodziny. Była kimś w rodzaju świeckiej zakonnicy, „narzeczonej Chrystusa”.
Gdy wybuchła II wojna światowa we wrześniu 1939 roku Bolesław miał 13 lat.
Wilno zaatakowali najpierw Niemcy, a potem Armia Czerwona. W 1945 roku, kiedy kończyła się już wojna w Europie, żołnierze Wojska Polskiego na południu Polski zmagali się z oddziałami ukraińskiej organizacji UPA (Ukraińska Powstańcza Armia). Była to zbrojna formacja ukraińskich nacjonalistów. Nie uznali oni granic ustalonych na konferencjach w Teheranie i Jałcie. Próbowali utworzyć własną jednostkę terytorialną – własne niepodległe państwo ukraińskie. Bolesław jako 19 – letni już młody człowiek rwał się do walki. Zostawił więc w Wilnie swoją mamę Benedyktę i z II Armią Wojska Polskiego wyruszył do Polski.
Benedykta wraz z kilkoma znajomymi z Wilna w 1945 roku przyjechała do Wielkopolski. Osiedliła się w małej miejscowości Szydłowo Krajeńskie, niedaleko Piły. Podjęła pracę w miejscowej szkole jako nauczycielka języka rosyjskiego. Przy pomocy Polskiego Czerwonego Krzyża odnalazła swojego Bolka na południu Polski, w Rzeszowie, jako zawodowego wojskowego w szeregach Wojska Polskiego. Bolesław, aby przebywać bliżej swojej mamy, postarał się o przeniesienie do Bydgoszczy.
I tu, w oficerskim kasynie, poznał swoją przyszłą żonę, Stefanię. Stefania tańczyła w zespole pieśni i tańca Wojska Polskiego. Bolesław zobaczył na scenie śliczną, młodziutką tancerkę, zakochał się i w kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy odbył się ślub Bolesława Mickiewicza i Stefanii Hetmann (pochodziła z niemieckiej rodziny). Stefania miała wtedy 17 lat. Uroczystość ślubna odbyła się w wielkiej konspiracji – zawodowemu wojskowemu nie wolno było brać ślubu w kościele. Dlatego młoda para została zawieziona do kościoła karetką pogotowia ratunkowego, a uczestnikami uroczystości oprócz pary młodej był tylko ksiądz, ministranci i świadkowie.
26 maja 1952 roku przyszedł na świat syn Ryszard. Nie miał jeszcze roku, kiedy rodzinę Mickiewiczów dotknęła wielka tragedia. Bolesław został posądzony o szpiegostwo na rzecz Amerykanów. Postawiono go przed sądem wojskowym, który skazał go na karę śmierci. Wyroku wprawdzie nie wykonano, ale przez kilka miesięcy więziono go w bardzo ciężkich warunkach, a potem zmuszono do pracy w kopalni (przebywał tam po kolana w wodzie).
Na fali odwilży politycznej Bolesław został uniewinniony i zrehabilitowany. Otrzymał nawet odszkodowanie za czas spędzony w więzieniach. Uraz psychiczny i stracone zdrowie zatruły mu resztę lat jego życia. Do wojska już nigdy nie wrócił, mimo składanych propozycji.
W 1954 roku powiększyła się rodzina Mickiewiczów: na świat przyszła ich córka Ewa, a w 1956 roku następny syn Adam.
11 kwietnia 1963 roku zmarła mama Bolesława Benedykta. Została pochowana w Szydłowie Krajeńskim na miejscowym cmentarzu. Jej grobem opiekują się uczniowie szkoły, w której kiedyś uczyła.
Ryszard tymczasem dorastał, po szkole podstawowej rozpoczął naukę w Liceum Plastycznym w Bydgoszczy, które ukończył w 1971 roku. W 1973 roku poznał swoją przyszłą żonę Halinę, która była studentką II roku historii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1974 roku Halina naukę przerwała i 7 grudnia 1974 roku została żoną Ryszarda.
Halina Mickiewicz z domu Kozłowska urodziła się w 1950 roku na Białorusi w miejscowości Osipany, w okolicy Oszmiany i Smorgonia. Naukę w I klasie w 1957 roku rozpoczęła w szkole w miasteczku Soły. Kiedy w 1956 roku pojawiła się możliwość wyjazdu do Polski, na podstawie dokumentów dziadka Władysława Kozłowskiego zmieniono wpisy w metrykach rodziców Haliny – Anny i Henryka Kozłowskich. Narodowość białoruską skreślono, wpisano polską i można było opuścić Białoruś. Szczęśliwie się złożyło, że dziadek Władysław nie oddał swoich polskich dokumentów Rosjanom, którzy w 1939 roku zajęli tereny Oszmiańszczyzny. Przechował je ukryte w sobie tylko znanym miejscu, wraz z krzyżem Virtuti Militari za udział w wojnie polsko-radzieckiej w 1920 roku i za bitwę z Armią Czerwoną pod Warszawą (tzw. „cud nad Wisłą”).
Ze strony swojej mamy Anny z domu Zajączkowskiej korzenie Haliny sięgają Kowieńszczyzny i Guberni Witebskiej. Jej babcia Maria Wirszyłło pochodziła z Guberni Kowieńskiej. Według wpisu w księdze parafialnej kościoła w miejscowości Subocz w okolicy Wiłkomierza (lit. Ukmergė) urodziła się w posiadłości Otoliana (lit. Antalinas) w 1886 roku. Po mamie pochodziła z rodu Durasewiczów (herbu Odrowąż) i Billewiczów (herbu Mogiła). Ojciec Marii Teofil Wirszyłło, także był spod z Wiłkomierza i jak podaje dokument, otrzymany z Litewskiego Państwowego Archiwum Historycznego w Wilnie, pieczętował się herbem Trzy Radła.
Podczas I wojny światowej w 1915 roku ludność z terenów Guberni Kowieńskiej została przesiedlana w głąb Imperium Rosyjskiego i Maria Wirszyłło znalazła się w Witebsku. Tam spotkała swego przyszłego męża Feliksa Zajączkowskiego. Państwo Zajączkowscy mieli czworo dzieci – trzy córki i syna. Prowadzili dość duże gospodarstwo w miejscowości Kościejewo w okolicy miasteczka Łoźna. Niestety, w latach 30-tych – na fali walki władzy radzieckiej z „kułakami” oraz podczas Operacji Polskiej NKWD w latach 1937-1938 gospodarstwo zostało im odebrane i wcielone do kołchozu, a Feliks Zajączkowski ukrywał się przez jakiś czas w Murmańsku przed aresztowaniem przez Rosjan, w końcu ślad po nim zaginął. Jego żona Maria z 4 dzieci zamieszkała w miasteczku Wysoczany, gdzie znalazła pracę w fabryce lnu. Któregoś dnia, w styczniu 1938 roku Maria wyszła do pracy. Na ulicy została aresztowana, a 21 stycznia 1938 roku została postawiona przed komisją NKWD w Mińsku, oskarżona o szpiegostwo na rzecz Polski i skazana na karę śmierci. Wyrok został wykonany 25 lutego 1938 roku w Mińsku. Marię pochowano w zbiorowej mogile prawdopodobnie w Kuropatach. Dokładne informacje o śmierci babci Marii Wirszyłło zostały przekazane przez Białoruskie Państwowe Archiwum 25 lipca 1995 roku na prośbę mamy Haliny Anny Zajączkowskiej, a także umieszczone przez IPN w Internecie.
Wracając do losów Ryszarda Mickiewicza – 1979 roku został on przyjęty do Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie Akademia Sztuk Pięknych) w Poznaniu, które ukończył w 1985 roku jako artysta plastyk, magister sztuki o specjalizacji grafika warsztatowa.
W międzyczasie po ciężkiej chorobie 4 maja 1980 roku zmarł ojciec Ryszarda Bolesław. Został pochowany na cmentarzu Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy.
W lipcu 1980 roku urodził się pierwszy syn Ryszarda Rafael, w kwietniu 1984 roku drugi – Adam. Po studiach Ryszard prowadził galerię sztuki w Bydgoszczy, ale większość swej pracy zawodowej, aż do emerytury, spędził w szkołach, ucząc dzieci i młodzież miłości do sztuki. Czas poza pracą w szkole poświęcał na malarstwo, prace projektowe, udział w plenerach i wernisażach, akcjach i warsztatach, poświęconych propagowaniu malarstwa wśród dzieci i młodzieży.
Prace malarskie Ryszarda można znaleźć w prywatnych domach na całym świecie – w wielu krajach Europy, w USA, w Kanadzie, w Australii. Dwa obrazy – portret Adama Mickiewicza według Walentego Wańkowicza oraz Maryli Wereszczakówny – jako prezenty – zdobią ściany Muzeum A. Mickiewicza w Wilnie.
Żona Halina także ukończyła przerwane kiedyś studia. Otrzymała dyplom ukończenia 5-letnich studiów – kierunek historia na Akademii Bydgoskiej – obecnie Uniwersytet Kazimierza Wielkiego. Jej praca magisterska pt: Dzieje kościoła św. Anny w Wilnie w świetle literatury została wydana jako książka przez Wydawnictwo Adam Marszałek w Toruniu.
Rafael pracuje w branży budowlanej przy pracach wykończeniowych budownictwa mieszkaniowego. Jego żona Marta jest kosmetologiem i prowadzi własny salon kosmetyczny. 10 lutego 2018 roku przyszła na świat córeczka Marysia (Maria).
Adam jest jeszcze kawalerem, zatrudniony jest w agencji reklamowej w Bydgoszczy.
Spośród rodzeństwa Ryszarda nie żyje jego młodszy brat Adam, który zginął śmiercią tragiczną 27 maja 1995 roku w wieku 40 lat. Siostra Ewa wyszła za mąż za Mariana Walczaka, zawodowego wojskowego w wojsku polskim. Mają troje dorosłych dzieci: Dorotę, Monikę i Remigiusza.
Dorota Piotrowska z mężem Filipem mają troje dzieci: Tymoteusza (16 lat), Ninę (14 lat) i Nelę (12 lat). Mieszkają w Gdyni. Monika Harasimowicz z mężem Waldemarem doczekali się dwóch córek: Natasza (16 lat) i Nadia (12 lat). Remigiusz także mieszka w Gdyni. W styczniu 2018 roku spotkała Ryszarda niezwykła niespodzianka. Zadzwoniła do niego z Wilna jego nieznana do tej pory kuzynka. Na podstawie zdjęcia Ryszarda z jego I komunii św. w 1961 roku, które znajdowało się w rodzinnych albumach Moniki Szablewicz, siostry Benedykty, (babci Ryszarda), gdzie podane było jego nazwisko i miejscowość, Dalia Ciocite, z pomocą internetu, odnalazła w Bydgoszczy wnuka Benedykty. Najbliższą kuzynką Bolesława Mickiewicza jest ciocia Alina Ciocite z domu Szablewicz, ponieważ ojciec Aliny Marian Szablewicz i Benedykta to rodzeństwo. Brakujące ogniwo w rodzinie Szablewiczów zostało odnalezione i włączone do całości. Kontakty, spotkania, listy, odwiedziny, prezenty, telefony trwają nieustannie. Bliskie sercu Wilno stało się jeszcze bliższe, bo tam mieszkają nie tylko przyjaciele i znajomi, ale także kochana, cudem odkryta rodzina.
4 lipca 2021 roku w Zamku Dolnym w Wilnie odbyła się uroczystość wręczenia legitymacji szlacheckich – Halina i Ryszard Mickiewicz herbu Abdank zostali przyjęci do Królewskiego Związku Szlachty Litewskiej.