Granice dzisiejszej Łotwy zostały w zasadzie nakreślone w XIII wieku, kiedy to, powstały w 1202 roku Zakon Kawalerów Mieczowych, podbił ostatecznie w 1290 roku wraz z Zakonem Krzyżackim, z którym połączył się w 1237 roku, plemiona Kurów (Kurszów), Talawów (Łatgalów), Setów (Zelonów), Zemgalów, Liwów i Estów (w latach 1219-1227 oraz 1236-1346 ziemie Estów okupowali Duńczycy, lecz potem aż do 1561 roku również i one należały do Zakonu). Rycerze Chrystusowi ustanowili swoją stolicę najpierw w Rydze (Riga), a potem w Wenden (pol. Kieś, łot. Cešiš), a więc na ziemi Liwów, stąd całej podbitej krainie nadali nazwę Liviand, która w wyniku latynizacji brzmiała Livonia bądź Liflandia, a w spolszczeniu Liflanty.

Poetka z Inflant - Konstancja z Ryków Benisławska, autorka Pieśni sobie śpiewanych, (Wilno 1776 r.), która w swej twórczości oparła się panującym trendom kulturowym epoki i debiutowała z nietypową dla oświeceniowej mody panującej w ówczesnej Europie tematyką refleksyjno-religijną, co skutkowało tym, że stała się niejako niechcianym dzieckiem w historiografii literatury polskiej. Niesłusznie zmargilizowane i przemilczane Pieśni, zarówno przez pozytywistów w XIX wieku, jak też przez marksistowskich i ich pobratymczych lewicowo-liberalnych badaczy, ostatnio doczekały się jednak w Polsce szeregu obiektywnych opracowań.