Bractwo Inflanckie zostało założone 2.05.2001 r. na przylądku Sörve Säär wyspy Ozylii (Saaremaa) w Estonii. Założyciele Bractwa Inflanckiego to: Sebastian Malinowski, Bronisław Pastuszewski, Stefan Pastuszewski i Włodzimierz Zieliński. W tym roku BI obchodzi swoje 10–lecie. Siedzibą tego międzynarodowego stowarzyszenia jest Bydgoszcz. Ma ono swoich patronów: Lacplesis (legendarny łotewski dusiciel niedźwiedzi), król Kazimierz III Wielki, król Zygmunt II August, wicekról Inflant Magnus, Gustaw Manteuffel–Szoege i Edward Woyniłłowicz. Co roku organizuje kilka wypraw na Inflanty, czyli na Litwę, Łotwę, Estonię, Białoruś a nawet do Rosji. Każdego roku główna wyprawa ma miejsce w kwietniu. Bractwo Inflanckie dokładnie, kilometr po kilometrze kwadratowym bada Inflanty; zawsze coś nowego zostaje odkryte.
Bractwo Inflanckie, zrzeszające 62 członków, jest jedyną organizacją społeczną propagującą polską kulturę na Inflantach i przybliżającą dzieje Inflant młodemu pokoleniu Polaków. Członkami BI są naukowcy, dziennikarze, księża, nauczyciele, prawnicy, pisarze, urzędnicy, kierowcy, budowlańcy, właściciele firm, drukarze, studenci. Każdy członek ma inflancki przydomek. Głównym pismem jest miesięcznik Świat Inflant, który znajduje się we wszystkich znaczących bibliotekach i ambasadach krajów inflanckich. Wydano blisko sto numerów tego pisma. Podczas swych wypraw bracia inflanccy penetrują różnorodne zabytki materialne i niematerialne Inflant, zapoznają się ze strukturą społeczną nawiązują interpersonalne kontakty.
W jubileuszowym roku Bractwo zorganizowało Wyprawę w dniach 9–17.2011 na Litwę i Łotwę na trasie: Bydgoszcz, Kalvarija (Kalwaria), Marijampole (Mariampol), Griškabűdis (Gryszkabuda), Šakiai (Szaki), Kiduliai (Kidule), Jurbarkas (Jurbork), Tauragë (Taurogi), Šilale (Szyłele), Gargždai (Gorgżdy), Klaipeda (Kłajpeda), Mierzeja Kurońska – Nida – Klaipeda (Kłajpeda), Palanga (Połąga), Kretinga (Kretynga), Plungë (Płungiany), Gargždele (Gorżdele), Skuodas (Szkudy), Priekule, Liepaja (Lipawa), Grobina, Aizpute (Hazenpot), Kuliga (Goldynga), Sabile, Talsi (Talsze), Piltene (Piltyń), Ventspils (Windawa), Sikrags – przylądek Kolka (Kołka), Roja, Mersrags, Ragaciems, Jurmala, Ryga, Krimulda (pałac, tu odbyły się uroczystości 10–lecia Bractwa Inflanckiego), Sigulda (Zegewold), Turaida (Turajda), Straupe, Cesis (Kieś, Wenden), Valmiera (Wolmar), Nitave (Nitawa), Madiena, Gaiziňakalns (Żelazna Góra, 312 mnpm), Krustpils, Koknese (Kokenhuza), Plavinas, Jçkabpils (Jakubowo), Suvainiškis, Pandëlys (Pondele), Panevëžys (Poniewież), szlak Czesława Miłosza: Świętobrość (Sventybrastis), Szetejnie (Šeteniai) – wieś nad Niewiażą, Kejdany (Këdainiai), Augustów – Bydgoszcz. Trasa niezwykle ciekawa, gdzie zwiedzono m.in.: miasta, miasteczka i wsie, kościoły katolickie, luterańskie, molenny staroprawosławne, cerkwie nowoprawosławne, synagogi, zamki, pałace, drewniane budownictwo. Nie sposób wymienić wszystkich obiektów. Poniżej tylko niektóre:
W Marijampole (Mariampol) BI odwiedziło Gaj Sebastiana Malinowskiego oraz miasto z konkatedrą i gimnazjum w Taurogach: kościół ewangelicki, oraz zamek w Kłajpedzie: pomnik Anusi, teatr z XVIII w., kościół ewangelicki z XVII w., port, ruiny zamku Kawalerów Mieczowych; na Mierzei Kurońskiej Nidę: m.in. dom Tomasza Manna.
Tomasz Mann (właśc. Paul Thomas Mann, ur. 6 1875 w Lubece, zm. 12 sierpnia 1955 w Zurychu, Szwajcaria) – prozaik i eseista niemiecki, laureat literackiej nagrody Nobla w 1929 roku. Autor m.in. powieści Buddenbrookowie. Uznany za najwybitniejszego pisarza niemieckiego pierwszej połowy XX wieku i jednego z najwybitniejszych, m.in. obok J.W.Goethego, w dziejach literatury niemieckiej. Po otrzymaniu nagrody Nobla kupił posiadłość w Nidzie na Mierzei Kurońskiej na Litwie, gdzie spędzał wakacje w latach 1929–1932.
W Połądze obejrzeliśmy dom, w którym mieszkał Adam Mickiewicz (Vytauto gatvë 33), pałac Tyszkiewiczów, ogród botaniczny, Góra Biruty, molo; w Kretyndze: klasztor franciszkanów z kościołem z XVII w., rzeźby królów polskich w ołtarzu, sarkofagi Chodkiewiczów, cmentarz z polskimi grobami, pałac Tyszkiewiczów, browar, młyny; w Płungianach: pałac Ogińskich, muzeum sztuki żmudzkiej; w Lipawie: kościół ewangelicki z XVIII pw. św. Trójcy z wieżą widokową 55 m wysokości i organami – do I wojny światowej największe na świecie, teatr, hala targowa, katedra rzymskokatolicka pw. św. Józefa, dom Piotra I, spichlerze, park morski, twierdza portowa (karosta), baza okrętów podwodnych. W Lipawie odnaleźliśmy budynek dawnego gimnazjum, które ukończył Gabriel Narutowicz– pierwszy prezydent II Rzeczypospolitej.
Pochodził on ze Żmudzi, z tamtejszej szlachty, herbu własnego. Ojciec Gabriela – Jan Narutowicz – pełnił urząd sędziego powiatowego ziemskiego, był właścicielem wsi na Żmudzi – Brewik (lit. Brevikiai). Za udział w powstaniu styczniowym został skazany na rok więzienia. Brat Gabriela Narutowicza – Stanisław, obywatel litewski, był członkiem tymczasowego litewskiego parlamentu – Taryby. Na budynku szkoły znajduje się pamiątkowa tablica.
Dalej podróżując, zwiedzaliśmy w Goldyndze: ratusz, kościół katolicki pw. św. Trójcy z XVII w ze starym wyposażeniem, kościół luterański pw. św. Katarzyny z XVII w., wodospady na rzece Wencie – dwumetrowe stopnie na szerokości 100 m, most ceglany; w Sabile: najdalej na północ położone winnice oraz synagoga. Ważną miejscowością dotyczącą kultury polskiej szlachty był Piltyń: dawna stolica ziemi piltyńskiej i powiatu bezpośrednio podległego królowi. W Windawie na uwagę zasługują: zamek krzyżacki, port, muzeum rybołówstwa, aleja kotwic, kolejka wąskotorowa, plaża, stadion. Następnie Sikrags: wieś, w której mieszka obecnie najwięcej Liwów; Kołka: przylądek rozdzielający Morze Bałtyckie i Zatokę Ryską; Roja: muzeum rybołówstwa; Mazirbe – centrum kultury Liwów.
Liwowie są historycznymi mieszkańcami dzisiejszej Łotwy. Są oni w prostej linii potomkami jednych z pierwszych osadników, którzy pojawili się na wschodniobałtyckim brzegu. Liwowie to obecnie niewielka grupa etniczna zamieszkująca tereny w północnej Kurlandii pomiędzy Ventspils (Windawą) a przylądkiem Kołka na dzisiejszej Łotwie. Liwowie zostali ostatecznie prawie w całości zasymilowani jako część etnosu łotewskiego. Obecnie tylko dziesięć osób mówi po liwsku.
Następnie odwiedziliśmy Jurmałę– nadmorski kurort Rygi, potem malowniczą Krimuldę (Kremon), Siguldę (Zegewold), gdzie znajdują się: zamek, jaskinia Piotra, wzgórze malarzy. Przeprawialiśmy się kolejką linową przez wąwóz rzeki Gawii, Turajda to: zamek biskupi, Wzgórze Pieśni, grób Róży; Kieś: ruiny centralnego zamku Zakonu Inflanckiego, kościół pw. św. Jana z XV w – drugi wielkością na Łotwie z grobami mistrzów zakonnych i biskupów inflanckich; Straupe: malowniczy zespół zamkowo–kościelny;  Wolmar: ruiny zamku zakonu inflanckiego, kościół gotycki pw. św. Szymona, Gawijski Park Narodowy: jaskinie i skały akustyczne. Kokenhuza nad Dźwiną to: zamek, mennica carska, miejsce pobicia Szwedów przez wojska litewsko–polskie w 1601 r. Wspięliśmy się w śniegu na Żelazną Górę – najwyższe wzniesienie na Łotwie, 312 mnpm (Gaiziňakalns). Jakubowo to: molenna pomorska, zamek, waga na Starym Rynku.
Tu odbyło się spotkanie z rodakami ze Stowarzyszenia Polaków Rodacy, którym przekazano nasze dary. Gościliśmy też w ukraińskim Domu Kultury Javir, gdzie byliśmy mile przyjęci i mogliśmy z zespołem ukraińskim pośpiewać pieśni ukraińskie i polskie. Jadąc do Polski przez Landę odwiedziliśmy miejscowości na szlaku Czesława Miłosza nad Niewiażą: Świętobrość (lit.Sventybrastis), Szetejnie (lit. Šeteniai), Opitołoki. W 1911 roku w Szetejniach urodził się Czesław Miłosz – poeta i publicysta.
W malowniczym zakątku Łotwy w trójkącie Kimulda – Sigulda – Turaida Bracia Inflanccy obchodzili uroczystość założenia i 10 lat działalności swojego Bractwa. Dokonano krótkiego podsumowania działalności i powołało Hufiec Rycerski Bractwa Inflanckiego, który ma charakter zgromadzenia osób usilnie dążących do posiadania cnót zawartych w kanonie rycerskim XXI wieku. Są one dla niego drogowskazem myślenia i postępowania. Przyjęto dokument pn. Etos Rycerski Bractwa Inflanckiego. W dokumencie zaznaczono m.in. Bractwo rycerskie w XXI wieku to zgromadzenie wokół wyższych idei ludzi,  którzy poprzez swój autorytet i osobisty przykład kształtują w otoczeniu atmosferę i styl życia oparte o najwyższe wartości. Grupa osób, nawet bardzo niewielka, może wyzwolić się od zgubnych wpływów zewnętrznych i, wpajając swoim członkom reguły zachowania zbudowane na dyscyplinie wewnętrznej, jest w stanie skutecznie doskonalić otaczającą ją rzeczywistość.
Z okazji jubileuszu wybito okolicznościowy Medal–10 lecia. Zaprojektował go Marek Pankanin, najmłodszy z braci. Medal z brązu waży 480 gram, średnica 10 cm, awers: popiersie i napis Gustaw Manteuffel 1832 – 1916, rewers: herb Bractwa Inflanckiego na tle mapy Inflant, data 2.05.2001, napis Bydgoszcz 2011 Sigulda.