Z wolna koło unosi w przestworza
W ramy oczu upchnięte
Pomniejszone światy
Ludzkie mrowisko
Na końcu spojrzenia
W zapchanych arteriach
Pulsują żywe drobiny
To mnie razi; a tamto rani
bardzo cudzymi oczami
Dlatego zamykam się, w sobie
by słyszeć; zza otwartych powiek
Myśmy prosili Boga
niech nie zabijają naszych dzieci
niech nie ostrzą siekier
niech nie święcą wyostrzonych siekier
w swoich cerkwiach
Boże Boże
krzyk nieodparty niczym kromka chleba
co od ust odebrana - milczy;
dni i noce spożyte trwogą
co ze mną będzie? - głos
który się pojawiał;
i ten czas czekania
słoneczne jabłko
z nieba mi spadło
a zaraz zgniłe
na drugą nóżkę
