obojętnie gdzie by to nie było
należy uznawać nienawiść (i miłość)
wchodzić do tej samej rzeki, znów
wystrzegać się szczurów i modliszkowatych wdów
wyrywać stare zęby wędrować nie za daleko
urazy zachowywać (najlepiej pod powieką)
albowiem w logice musi być też bezsens
dlatego do cna nie oszaleliśmy, jeszcze
Z kroniki przypadków –
dla Kingi
Zamilkły już sowy i słowiki jakby Bóg
Się szykował do walki z hufcami szatana
Odchodzi człowiek w niebyt z pustymi
rękami po życiu które było pokutą za
akt urodzenia Tak długo czekał na
list od Boga O zmierzchu żywił się
tępą rozpaczą O północy wyprawiał
ucztę dla swoich Aniołów Stróży
i z trwogą czeka na okrucieństwo
świtu W końcu spada na niego
gilotyna śmierci i nie ma
odwołania od tego wyroku
Już słychać kroki twego losu kata
i to jest już koniec jałowego lata
W mojej wiosce
kilkanaście chałup
rozsianych między sadami
Jantarowa strużka drogi wije się
przez rżyska do pastwisk
karmiących bydlęta
Sosnowe kołki ogrodzeń
oplecione chrustem
niczym słomiane maty
tam gdzie szatan udaje Pana Boga
jest miejsce na rozpacz i zgnuśniałe dni
pustą radość tę dobytą z ego gdy
czar wieczoru którego jeszcze nie ma
bo:
tam gdzie szatan udaje Pana Boga
plan zarysowany przez jego ogon
goni dni wspomina – nigdy teraz
które jest mu jak kropidło i woda
bo rzeka płynie jakby w miejscu była
gdy patrzeć na nią nie cielesnym okiem
a śmierć przychodzi łatwiej i choroba
rozpacz nie zna teraz zna ją tylko czas
ten zabójca radości wiecznej chwili
konfident marzeń i wspomnień które są
lancą i koniem jeźdźca co bez głowy
gna w to miejsce na rozpacz i zgnuśniałe dni
Tego dnia
Było jeszcze cieplej
Rzec by można
Piekło
Stałem pod rozżarzonym niebem
Wiedziałem
Na kogo czekam
Poprzedniej nocy
Pan odjął mi żebro
Teraz uśmiechnął się
Uroczyście przeżegnał
I rozkołysał się
Mój spopielały Eden
Kiedy przezeń
Ot tak
Perełka
Sobie przeszła
