wyrastanie z betonowych ścian
definiuje pewien stereotyp;
dresowe wdzianko w narodowych barwach,
dwudziestoletni passat (garażowany!), plazma.

w pokoju, w kuchni
czasem w kiblu, gdy nabieram
wody w usta, puchnę i wypływam
poza margines społecznej użyteczności.

potem dryfuję pomiędzy piętrami,
by o czwartej nad ranem
braillować na wycieraczce
w poszukiwaniu wejścia.

za drzwiami narasta dzieciopranie.
wkładam palec do oka
i staję się wizjonerem

przez dziurkę od klucza.