(Zapowiedź cyklu o grzechach głównych)

Spytano grzechy główne: Gdybyście leciały samolotem,
spadochron tylko jeden miały
i zdarza się awaria, śmierć zagląda w oczy,
jak wybierzecie tego, kto bezpiecznie skoczy?

Konstanty Balmont
     (1867 – 1942)
              

W moim ogrodzie
W ogrodzie mym jaśnieją róże białe,
Jaśnieją białe i płonie czerwona.
A w duszy mej marzenia drżą nieśmiałe
I jedna myśl szalona.

Poprawność nigdy się nie czerwieni

                    * * *

Dialogi ciał wtórują dialogom dusz.

                    * * *

Czarnym Aniołom smutku opadają skrzydła

jakby z czyśćca uciekły upiory i widma

chroniąc się w kalekich wierszach bezbronnych poetów

są powiernikami ich mrocznych sekretów

Ten sonet już będzie na zawsze liryczny.
Ubarwiają go kwiaty wśród głosów Łokai.
Ona w dźwięku kropel płynie tu jak rajem
wśród orlików, mniszków i sasanek ślicznych.

Obserwując otaczający nas świat coraz częściej odnoszę wrażenie, że pogrążamy się w miałkim błocie nijakości, tandety, słów bez pokrycia i zaniku poczucia moralności. Zastanawiam się czy okresy świetności naszej kultury nie należą już do przeszłości Dlaczego jest tak źle, skoro powinno być coraz lepiej? Szukając odpowiedzi na to pytanie postanowiłam podejść do problemu w sposób naukowy i znaleźć autorytet w dziedzinie teorii cywilizacji i kultury, będący jednocześnie autorytetem moralnym. Taki autorytet istnieje, mam na myśli naszego wielkiego polskiego filozofa, historiozofa, etnologa, bibliotekarza i dziennikarza, twórcę teorii cywilizacji – Feliksa Konecznego (1862-1949).

Adam Jeż usiadł za klawiaturą komputera. To nie fortepian, ale też można wydobyć mocne akordy, może bardziej konkretne. Lubił słowne crescendo, które ekstatycznie przechodzi w moderato pojęć i hipostaz  z lekkim akcentem typu mosso.

Wiemy, że nie jesteśmy sami,
czuwa nad nami przeznaczenie
i anioł o zmęczonej twarzy
ukrytej w ciepłych dłoniach,
które pielęgnują śpiące dzieci
i wyplatają warkocze deszczu
z brzuchatych obłoków.

Miłość mi podpowiada słowa
W kolejny wiersz cię przeistaczam
Wyrywam z życia - tulę w kartkach

                  SEJF
Mówisz, że szyfrem piszę wiersze
I w sejfie chowam swe uczucia
Aby otworzyć "skarbiec" ten
Serca trzeba, a nie klucza

Problem samobójstwa, który łączy się ściśle z zagadnieniem sensu życia i śmierci, już w starożytności przykuwał uwagę filozofów, stawiając przed nimi szereg trudnych pytań. Czy samobójstwo jest aktem tchórzostwa, dezercji z życia, czy też aktem wyjątkowej odwagi, wręcz wielkości, które tym odróżnia się od pospolitej naturalnej śmierci wszechobecnej w przyrodzie?

Słowo, wyraz – starowierca – usłyszałam pierwszy raz ponad czterdzieści lat temu. Nasz proboszcz, dziekan, prawie wykrzyczał do mnie – pani jest starowiercem. Nie pamiętam, dlaczego, nie wiem już, w jakich to było okolicznościach, pamiętam, że spuściłam głowę i natychmiast „porozumiałam się" z Bogiem mówiąc, w duchu, że to nieprawda, że nie jestem Żydówką. Pomyślałam wtedy, że starowiercy to bracia starsi w wierze.

jeśli nie będziesz prosił nikt ci nie odmówi
z wyszukaną wyższością z triumfem na twarzy
z ironicznym uśmieszkiem który tyle waży
ile zdołasz udźwignąć gdy wreszcie przemówisz

jak tam jest

za zbyt długim milczeniem

za głuchym telefonem

za nie wysłanym listem

za różą której nie ma

na stole

Wynagrodzony

Otrzymał od rodziny spadek,

Przypiętych kilka łatek.

Na pewną gminę

W tej gminie to jest nagminne,

Że petent wpada pod rynnę.

Świat będzie istniał, dopóki choć jedna tancerka będzie na nim tańczyć. A później to już tylko mężczyźnie pozostanie upewnić się, czy nigdzie jej nie ma, zwinąć się w embrion i zasnąć.

Ta druga




Może i można inaczej
może nawet z całkiem innej strony.
Wyjść z siebie, stanąć obok, popatrzeć.
Zwrócić.
Tylko że,
odruch wymiotny boli.
Janka mówi, że trzeba wsadzić
głęboko do gardła dwa palce
i samo pójdzie. Ale droga
ręki do ust taaaka daleka.
Treść podchodzi pod gardło,
wywraca kiszki na lewą stronę,
otwiera nóż w kieszeni.

Może i można do życia podejść
od drugiej strony, pod warunkiem,
że wie się która to druga.

Politycznej AURZE nie służą liczne PRZECIEKI.

* * *

Każda nowa epoka wnosi erratę do starych legend.

* * *

Bliższa ciału koszula niż reformy.

* * *

Trzy pozycje, które wybrałam, aby zaprezentować twórczość Izabeli Filipiak, są skrajnie różne, choć poruszają podobne problemy. W swojej prezentacji chciałabym skupić się na interpretacji Absolutnej amnezji i porównać jej problematykę z pozostałymi książkami Filipiak, które zamieściłam w bibliografii. Zbiór felietonów Kultura obrażonych posłużył mi zrozumieniu problematyki twórczości Filipiak i będę pośrednio nawiązywać do niego w kontekście poglądów pisarki.

Monika Pęcikiewicz jest osobą, która swoją twórczością wzbudziła niemałe kontrowersje.  Reżyserka, poszukując środków teatralnego wyrazu, mających służyć demaskowaniu kondycji społeczno-politycznej jednostki oraz narzędzi opresji zawłaszczających podmiotowość, często odwołuje się do pornografii. Pornoi oznacza po grecku brudny.

Zawsze mieliśmy                        

Zawsześmy swojego mentora mieli
kiedyś w Moskwie, a dzisiaj w Brukseli.

O kibicach                        

Prawdziwych kibiców
to dzisiaj boli,
że zamyka się stadiony,
a nie kiboli.

PRÓBA

Poddajesz próbie moją miłość
Sobie znanymi sposobami
Ty ślęczysz nad wynikiem badań
Ja cieszę się doświadczeniami

Olimpijskie Konkursy Sztuki na Igrzyskach Olimpijskich rozgrywane były w latach 1912–1948. Do programu igrzysk zostały włączone z inicjatywy barona Pierre de Coubertina, wskrzesiciela nowożytnych igrzysk olimpijskich.

W sierpniu 1909 roku redakcja wychodzącego w Petersburgu czasopisma literackiego Apollon, otrzymała zagadkową przesyłkę . Na kilku kartkach wytwornego, perfumowanego papieru ,poprzekładanych zasuszonymi  listkami ,widniały wypisane eleganckim, kobiecym pismem wiersze, podpisane jedynie inicjałem – „Ch”. Wiersze zaskakiwały niezwykłym urokiem, oryginalnością, świeżością i zdradzały niepospolity talent poetycki autorki.

Splatałam grzywy światła - złotych koni wizje,
By złocić się i płonąć słonecznym artyzmem,
Rozrzucać kłosy ciepła - letnim skrzydłem wiatru,
Po stepie szmaragdowym pustynnie wyblakłym...

W Wielki Piątek dowiedziałam się o śmierci mojej jedynej ciotki. Zmarła we własnym łóżku, przy którym na stoliku leżały jej dwa telefony komórkowe. Komórka to coś więcej niż telefon stacjonarny. To taki specjalny wynalazek dający poczucie bezpieczeństwa, że gdzie byśmy się nie znaleźli, nie jesteśmy sami tylko z naszym telefonem.

Olsztyn kiedyś mocniej pachniał bzami,
zwłaszcza fioletowymi,
ulubionymi kwiatami mojej Matki.
Z Jej odejściem bzy starają się nie rosnąć
albo ja staram się ich nie zauważać.

Niebywały dar człowieka, który wciąż zwlekał i nigdy nie zagrał na ostatnim klawiszu. Słuchając czeka się jednak czując drżącą rękę, która albo jeszcze nutę podeśle, albo strażnik nakaże urwać w dźwięku ciszy.

Najnowsza książka Krzysztofa Kuczkowskiego dołączona do 3 tegorocznego numeru dwumiesięcznika „Topos” zaskakuje. Genezę jej autor wyjaśnia w krótkiej notce zamieszczonej na okładce. Otóż do pisania „siódemek” (tak nazywa zawarte w zbiorze utwory poetyckie składające się z siedmiu wersów), namówił Kuczkowskiego malarz i rysownik prof. Czesław Tumielewicz. Poeta rodem z Gniezna mówi dalej o nich, jako o poetyckich poruszeniach, które są po prostu za krótkie na wiersze. Dla Tumielewicza zapewne ważne było zapisanie pomysłu, który później znajdował rozwinięcie w kompozycji.

Wiersze Edwarda Zymana czytałem w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, w takich czasopismach jak „Nowy Wyraz”, „Odra”, „Opole”, „Tygodnik Kulturalny”, „Współczesność”. Debiutował w 1971 roku zbiorem Dialogi pierwsze. Siedem lat później wydał arkusz poetycki Dzień jak co dzień, a w roku 1979 drugi tomik Co za radość żyć. Opatrzył go mottem dedykowanym przyjaciołom – gatunkowi wymierającemu: „musisz nauczyć się znowu wszystkiego: słów, dźwięków, prawie całego języka, gdyż jest to czas, kiedy słowa muszą być precyzyjne i nowe; nie dotyczą ciebie – lub tylko pośrednio, dotyczą natomiast bólu poznawanego tak, jak poznaje go większość ludzi – wstrząs, a potem ciemność. (Elizabeth Jennings).