Odwiedza nas 437 gości oraz 0 użytkowników.
Czerwona rzeka, biały stół.
Przyszła nocą cicha dusza.
Ktoś krzyczy , płacze, mówi
i walczy dopóki jeszcze świeci gwiazda.
Czy słyszysz? Tęsknię bardzo mocno.
Piszę do ciebie list.
* * *
To, co przez ciebie było czczone,
Gdzie modły zanosiłaś swe,
Zostało teraz splugawione
Przez ludzkich obmów słowa złe.
„Dusza przez dzień albo dwa od zgonu trzyma się ciała, a potem ulatuje tam, gdzie jej miejsce (…). W kościach jednak, a nawet w szpiku i mięsie, zapisane jest to, co człowiek widział i czego doznał za życia.” („Bydgostia”, s.66).
Druzylla Liwia Strigae (Słuchająca Umarłych). Dwie wykluczające się możliwości wyboru dla ludzkiej egzystencji, by uczynić ją łatwiejszą a nade wszystko satysfakcjonującą. Władza, seks i pieniądze stanowią najsilniejszy wabik od zamierzchłych czasów, którym ulegali, ulegają i ulegać będą. Ale nie on, nie Sław Bydgosta – bohater powieści Tadeusza Oszubskiego. Sław jest niczym król Itaki – Odyseusz; podąża długą drogą pełną niebezpiecznych przygód, jest waleczny i odważny, przebiegły i pomysłowy.
W łotewskiej Kokenhuzie nad Dźwiną przez pewien czas funkcjonowała carska mennica.
Kokense (niem. Kokenh(a)usen, ros. Кукейнос, starop. Kokenhuza) – miasto łotewskie położone w środkowej Łotwie na prawym brzegu rzeki Dźwiny. Ludność miasta wynosi około 3000 mieszkańców. Znajdują się tu ruiny zamku wzniesionego przez arcybiskupów Rygi. Miejscowość znana jest głównie ze słynnej bitwy, w której wojska polskie w imponującym stylu pobiły armię szwedzką 23 czerwca 1601.
Beatrycze wychodzi wyrzucić śmieci
z workiem błękitnym
by oczyścić mieszkanie ze spraw zbędnych
i minionych
Z opowieści Teściowej Heleny
Zapełniała się po wojnie Narewka
Pożydowskie domy
zajmowali przybysze ze świata
Gdzie ten świat?
Może tam skąd wszyscy uciekali?
szafarka za kasą kładzie
wiernemu paragon na język
idźcie oferta spełniona
Ja chcę mieć do przeżycia
w swoim życiu dwa życia
Pierwsze życie układne
z żoną pulchną, zaradną
z dziećmi i wścibską teściową
A to drugie – marzenie!
fiołków oczu spojrzenie
blond - anioła, daję wam słowo!
Buchająca zieleń ogrodu,
enklawa życia otoczona ziemią,
na której nic nie wyrośnie.
Nie zakwitną kwiaty, ludzkie uczucia,
zginą wtłoczone w beton i szkło
symbol nowoczesności,
desygnat zimna i obojętności.
Propozycja interpretacji najnowszego tomiku poezji Grażyny Wojcieszko zatytułowanego Zaklinanie obejmuje rozpoznania i wątpliwości istotne dla dookreślenia teraźniejszej czasoprzestrzeni, kondycji współczesnego człowieka, skomplikowanych okoliczności redefiniowania tożsamości jednostkowej i wspólnotowej. Uwzględnia również ich nową perspektywę oglądu inspirowaną nurtem posthumanistycznym, zwraca uwagę na wymiar nie-antropocentryczny. Wyodrębnia ponadto poszczególne obrazy, akcentuje spójność artystycznych rozwiązań, nadawanie nowego znaczenia pojęciom, dążenie do uchwycenia poszczególnych artykulacji, ich swoistych uwarunkowań i rozróżnień. Prowadzi do wyłonienia specyfiki poetyckiego świata, wyróżnienia indywidualnego doświadczenia kształtowanego przez uważną obserwację, uwzględnienie złożonych relacji, problematyki transformacji, przenikania wymiarów. Przywiązuje wagę do jednostkowej zdolności twórczego modelowania wzajemnych zależności, odrębności, sygnalizuje nieustannie dokonujące się przekroczenia i ich konsekwencje.
Najnowszy, francuski film o Marii Skłodowskiej – Curie kończy się niczym „Zerwany kłos”. Tam Karolina Kózkówna pojawiała się we współczesnym Krakowie i trafiała przed papieskie okno, tu Maria przemierza ulice dzisiejszego Paryża i w Dzielnicy Łacińskiej spotyka swego męża – Pierre’a.
Powstały w 1943 roku na fali propagowania przez Stany Zjednoczone wybitnych postaci z narodów sprzymierzonych w wysiłku wojennym film Mervyna LeRoya oraz spektakl teatru telewizji z lat sześćdziesiątych kończyły się na tragicznej śmierci Pierre’a Curie, omijając w ten sposób ryzykowne i wzbudzające kontrowersje epizody z późniejszego życia podwójnej noblistki.
Jak łatwo zakryć pyłem zapomnienia wieki LUDZKICH ISTNIEŃ, przecież nawet to indywidualne, OSOBNICZE ISTNIENIE niezwykle rzadko jeden WIEK trwa, chociaż ludzie przy każdej nieomal okazji STU LAT życia sobie winszując, to STO LAT… STO LAT wyśpiewują, o tym STULETNIM ISTNIENIU marzą...
Teraz też te życzenia w APARTAMENTOWCU rozbrzmiewały, kiedy to PANI EGUCKA z tego COCORICO powracała – po wschodach – schodach się wspinała – ach, ta STUDENTERIA... co raz zarzucała ciszę apartamentowca, ze swych podziemi niskiego parteru jakowymyś KOCIOKWIKAMI... cóż! MŁODOŚĆ – utwierdzała się w przekonaniu, że będzie ŻYĆ WIECZNIE...
„W niej oni siedzą od dziecięcych lat w kajdanach; przykute mają nogi i szyje tak, że trwają na miejscu i patrzą tylko przed siebie; okowy nie pozwalają im odwracać głów.” Cytowane słowa pochodzą z Platońskiej paraboli jaskini z księgi VII dzieła Państwo. A zatem ludzie ci znajdują się w jaskini i to w stanie niewoli, a dokładniej – niewoli świadomości, co okaże się później. Słowa te wydają mi się najbardziej istotne w długim, opisowym przedstawieniu przez Platona tych przemyśleń; przemyśleń, które w sposób zasadniczy wpłynęły na rozwój myśli filozoficznej zwłaszcza w kwestii pojmowania prawdy i złudzenia. Lecz nie tymi dwoma sensu stricte będę się tu zajmował. Zanim jednak o tym, przypomnijmy jak to w jaskini było.
- musi być gdzieś ślepy i ostatni werszek…
Andriej Płatonow Czwengur
Pociąg elektryczny, składający się z trzech starych, pordzewiałych wagonów drugiej klasy, rozpędzał się i zwalniał, przejechawszy zaledwie kilka kilometrów, aby statecznie zatrzymać się wśród pustych, zarośniętych rdestem i bylicą peronach leżących pośród łąk, lub zagajników. Wysiadali tu najczęściej pojedynczy podróżni i odchodzili wąskimi wijącymi się ścieżkami, zanurzeni po pas w mietlicy albo znikali wśród pni lub gąszczu białych brzezin.
Pragnę złożyć całej Redakcji „Akantu” najserdeczniejsze gratulacje z okazji ukazania się 250 numeru Waszego Pisma (250 to ćwierć tysiąca, czyli można już operować tysiącami) oraz dwudziestu lat, przez które ukazujecie się na rynku wydawniczym. „Akant” przez cały ten czas jest dowodem na to, że nawet w trudnych dla pism literackich czasach można i trzeba walczyć o istnienie niezależnego forum, prezentującego twórców, bez względu na ich przekonania, a kierując się przy doborze publikowanych tekstów jedynie ich poziomem literackim. Ciszę się niezmiernie, że mogłem od samego początku Pisma być jednym z jego autorów i wierzę, że będzie tak jeszcze przez wiele, wiele lat, których działalności „Akantu” na rynku wydawniczym z całego serca życzę.
Tadeusz Zawadowski
