A GDYBY
A gdyby tak bokser sięgnął po szachy,
a sekretarka z bungee skoczyła,
gdyby graficiarz pracował w banku
gdyby służąca posłanką była
A gdyby tak wystartował
wehikuł czasu w przestrzeń kosmosu,

przywódcy wszystkich krajów łączcie swoje siły
aby wasze działania jak najbardziej były

skuteczne gdy atrament wyschnie na dekretach
krwią przesiąknie doszczętnie zielona planeta

dedykacja A K

Jeszcze się nie urodziłam
ale ojciec już wiedział
 - będę chłopcem

Trzymam w dłoni osobisty zapis, by za chwilę nie domyślać się nawet, czym jest naprawdę. Tytuł sugeruje rodzaj klucza familijnego, a umysł przyzwyczajony do kwalifikacji i etykiet stara się porównać ponad trzystustronicowy tom do silva rerum. Nic z tego! Książka Jolanty Baziak sygnowana mianem Baziaki. Pokolenia i sentencją: Stara dusza pamięta o przodkach wymyka się schematom. Może jest powiastką filozoficzną, historycznym reportażem, a może naukową dysertacją lub diariuszem? Jeśli tym ostatnim, to z prawdziwej podróży.

śnieżna biel rękawiczek plamy krwi na dłoniach
dyplomaci się raczą kawiorem w salonach

partnerem do dyskusji dzik nadziany kaszą
bo to przecież za wolność tak waszą jak naszą

żrą wciąż aż do przesytu po nich choćby potop
głodnym kości rzucają bo gardzą hołotą

w dobie wioski globalnej zagrażają światu
intrygi i knowania sfory psychopatów

Jego czoło przypominało dno rzeki
Której spokój zaczesał piaszczyste dno
Kilka linii falistych zmarszczek dążących do nieskończoności
Nie protestował kiedy robiłem mu zdjęcie
Pogrążony w półmroku a może w półnirwanie

Olsztyn kiedyś mocniej pachniał bzami,
zwłaszcza fioletowymi,
ulubionymi kwiatami mojej Matki.
Z Jej odejściem bzy starają się nie rosnąć
albo ja staram się ich nie zauważać.

Niebywały dar człowieka, który wciąż zwlekał i nigdy nie zagrał na ostatnim klawiszu. Słuchając czeka się jednak czując drżącą rękę, która albo jeszcze nutę podeśle, albo strażnik nakaże urwać w dźwięku ciszy.

dzielimy się na wschód i zachód albo północ i południe.
dzielimy się na państwa. tworzymy mapy,
gdzie zaznacza się granice grubymi kreskami.
jedni chcą budować Imperium Rzymskie, drudzy Folwark Zwierzęcy,
a jeszcze inni nową Wieżę Babel. ci ostatni
już dawno zaczęli pracować - teraz zbierają na wyborową wódkę,
po to by rozwiązać pomieszane języki.

Czytając wyjątkową/szczególną książkę autorstwa Jerzego Beniamina Zimnego „Dzieci Norwida”, czułem, że podążam za rozważnym przewodnikiem po poetyckiej przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat.

Już sam tytuł, szczęśliwie podtrzymany, określa dziedzictwo pisarskie przywołanych poetów. W ich poetyce jak i przesłaniach filozoficznych / metafizycznych można bez trudu znaleźć Norwidowy rodowód. Kamil Cyprian Norwid jest bowiem najbliższym wieszczem dla współczesnych poetów polskich.