Wiersze Edwarda Zymana czytałem w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, w takich czasopismach jak „Nowy Wyraz”, „Odra”, „Opole”, „Tygodnik Kulturalny”, „Współczesność”. Debiutował w 1971 roku zbiorem Dialogi pierwsze. Siedem lat później wydał arkusz poetycki Dzień jak co dzień, a w roku 1979 drugi tomik Co za radość żyć. Opatrzył go mottem dedykowanym przyjaciołom – gatunkowi wymierającemu: „musisz nauczyć się znowu wszystkiego: słów, dźwięków, prawie całego języka, gdyż jest to czas, kiedy słowa muszą być precyzyjne i nowe; nie dotyczą ciebie – lub tylko pośrednio, dotyczą natomiast bólu poznawanego tak, jak poznaje go większość ludzi – wstrząs, a potem ciemność. (Elizabeth Jennings).

Stary Żyd wyszedł z późnym Synem pod rozłożyste pinie

Mały wrzucał mu do kosza dorodne szyszki A Stary charczał mówiąc do niego czule

Szli prostą drogą na końcu której czekały irysy uosabiające tęczę

Jarosław Hebel, znany czytelnikom „Akantu” z interesujących esejów, przystąpił do wydawania czasopisma „Moja Przestrzeń Kultury”. Bezpłatnie porozdawał pierwszy numer w bibliotekach i domach kultury miasta stołecznego (sic!) Warszawy, a w drugim numerze, przyspieszonym , szybszym niż „Akant, bo rozpowszechnianym już w połowie lipca 2018 roku, choć sygnowanym na wrzesień 2018 roku, napisał:

          
    Stanisław Rogala opublikował swoją siedemdziesiątą książkę, na dodatek na swoje siedemdziesiąte urodziny. Przypadek. Celowe zamierzenie. Nie mnie oceniać. Raczej gratulować twórczej inwencji, tej nieustającej ciekawości świata i ludzi, od której zaczyna się pisarstwo. Tym razem ten znany i ceniony twórca, a chciałoby się napisać: wybitny, sięgnął jakby do korzeni. Mianowicie wydał monografię poświęconą życiu i działalności pisarza i poety Zbigniewa Włodzimierza Fronczka, notabene kogoś kogo zna od przeszło pół wieku, z kim serdecznie się przyjaźni, wymienia listy, prowadzi długie rozmowy telefoniczne, poznał więc bardzo dobrze jego twórczość.

Debiut książkowy Danuty Ewy Dachtery pt. MOJE MACONDO, to piękna pozycja edytorska, dzieło Wydawnictwa Literackiego ATENA. Z okładki spogląda kobieta oczami pełnymi dobroci, pragnieniem przytulenia drugiego człowieka. To właśnie w empatycznym przeżywaniu świata, poszanowaniu każdej ludzkiej istoty należy upatrywać źródeł inspiracji do wierszy, które autorka – /psycholog z wykształcenia/ - zamknęła w swym dziele. Utwory, które na pozór wydają się łatwe w odbiorze, de facto kryją w sobie akcenty niedomówień prowokujące do głębokiej analizy treści.

Książka pt. „Ciało (boskie sezony)” wydana w 2018 roku przez krakowską „Miniaturę” to debiut urodzonej w 1987 roku w Kielcach Igi Reczyńskiej, absolwentki filologii polskiej – o czym można przeczytać w bardzo skąpej notce o autorce pod koniec tomiku. Jednakże w internecie można znaleźć więcej informacji na temat autorki – obecnie mieszka w Berlinie i już ma na swoim koncie prasowe i sieciowe publikacje, brała udział w slamach poetyckich.

    Do pewnego stopnia „Twarz”, najnowszy film Małgorzaty Szumowskiej można nazwać sowieckim, a to z uwagi na tendencyjność w sposobie ukazania świata przedstawionego, w przeważającej mierze zaludnionego przez ludzi brzydkich i złych– odwrócenie antycznej kalokagatii, łączącej piękno z dobrem –  a przede wszystkim prymitywnych, przypominających ujęcie Rosjan w „Łagodnej” Siergieja Łoźnicy.

Najnowsza książka Krzysztofa Kuczkowskiego dołączona do 3 tegorocznego numeru dwumiesięcznika „Topos” zaskakuje. Genezę jej autor wyjaśnia w krótkiej notce zamieszczonej na okładce. Otóż do pisania „siódemek” (tak nazywa zawarte w zbiorze utwory poetyckie składające się z siedmiu wersów), namówił Kuczkowskiego malarz i rysownik prof. Czesław Tumielewicz. Poeta rodem z Gniezna mówi dalej o nich, jako o poetyckich poruszeniach, które są po prostu za krótkie na wiersze. Dla Tumielewicza zapewne ważne było zapisanie pomysłu, który później znajdował rozwinięcie w kompozycji.

Czy Kraków może znudzić się komuś wrażliwemu na sztukę? Nie sądzę. Podobnie myślę o wierszach Ireny Kaczmarczyk zebranych w tomie Kanonicza 14, wydanym przez Krakowski Oddział Związku Literatów Polskich w 2016 r. Jak zaznacza we wstępie Autorka – wiersze te powstawały na przestrzeni  kilkunastu lat. Sama odkryłam je niedawno, przy okazji spotkania krakowskiego Klubu Literacko-Arystycznego Teatru Stygmator, organizowanego pod przewodnim hasłem – Spacerem po Krakowie. Irena Kaczmarczyk w swoim tomie Kanonicza 14 zaprasza na nie jedną przechadzkę po Starym Mieście.