Odwiedza nas 124 gości oraz 0 użytkowników.
* * *
To, co przez ciebie było czczone,
Gdzie modły zanosiłaś swe,
Zostało teraz splugawione
Przez ludzkich obmów słowa złe.
Beatrycze wychodzi wyrzucić śmieci
z workiem błękitnym
by oczyścić mieszkanie ze spraw zbędnych
i minionych
Z opowieści Teściowej Heleny
Zapełniała się po wojnie Narewka
Pożydowskie domy
zajmowali przybysze ze świata
Gdzie ten świat?
Może tam skąd wszyscy uciekali?
szafarka za kasą kładzie
wiernemu paragon na język
idźcie oferta spełniona
Ja chcę mieć do przeżycia
w swoim życiu dwa życia
Pierwsze życie układne
z żoną pulchną, zaradną
z dziećmi i wścibską teściową
A to drugie – marzenie!
fiołków oczu spojrzenie
blond - anioła, daję wam słowo!
Propozycja interpretacji najnowszego tomiku poezji Grażyny Wojcieszko zatytułowanego Zaklinanie obejmuje rozpoznania i wątpliwości istotne dla dookreślenia teraźniejszej czasoprzestrzeni, kondycji współczesnego człowieka, skomplikowanych okoliczności redefiniowania tożsamości jednostkowej i wspólnotowej. Uwzględnia również ich nową perspektywę oglądu inspirowaną nurtem posthumanistycznym, zwraca uwagę na wymiar nie-antropocentryczny. Wyodrębnia ponadto poszczególne obrazy, akcentuje spójność artystycznych rozwiązań, nadawanie nowego znaczenia pojęciom, dążenie do uchwycenia poszczególnych artykulacji, ich swoistych uwarunkowań i rozróżnień. Prowadzi do wyłonienia specyfiki poetyckiego świata, wyróżnienia indywidualnego doświadczenia kształtowanego przez uważną obserwację, uwzględnienie złożonych relacji, problematyki transformacji, przenikania wymiarów. Przywiązuje wagę do jednostkowej zdolności twórczego modelowania wzajemnych zależności, odrębności, sygnalizuje nieustannie dokonujące się przekroczenia i ich konsekwencje.
Najnowszy, francuski film o Marii Skłodowskiej – Curie kończy się niczym „Zerwany kłos”. Tam Karolina Kózkówna pojawiała się we współczesnym Krakowie i trafiała przed papieskie okno, tu Maria przemierza ulice dzisiejszego Paryża i w Dzielnicy Łacińskiej spotyka swego męża – Pierre’a.
Powstały w 1943 roku na fali propagowania przez Stany Zjednoczone wybitnych postaci z narodów sprzymierzonych w wysiłku wojennym film Mervyna LeRoya oraz spektakl teatru telewizji z lat sześćdziesiątych kończyły się na tragicznej śmierci Pierre’a Curie, omijając w ten sposób ryzykowne i wzbudzające kontrowersje epizody z późniejszego życia podwójnej noblistki.
Jak łatwo zakryć pyłem zapomnienia wieki LUDZKICH ISTNIEŃ, przecież nawet to indywidualne, OSOBNICZE ISTNIENIE niezwykle rzadko jeden WIEK trwa, chociaż ludzie przy każdej nieomal okazji STU LAT życia sobie winszując, to STO LAT… STO LAT wyśpiewują, o tym STULETNIM ISTNIENIU marzą...
Teraz też te życzenia w APARTAMENTOWCU rozbrzmiewały, kiedy to PANI EGUCKA z tego COCORICO powracała – po wschodach – schodach się wspinała – ach, ta STUDENTERIA... co raz zarzucała ciszę apartamentowca, ze swych podziemi niskiego parteru jakowymyś KOCIOKWIKAMI... cóż! MŁODOŚĆ – utwierdzała się w przekonaniu, że będzie ŻYĆ WIECZNIE...
„W niej oni siedzą od dziecięcych lat w kajdanach; przykute mają nogi i szyje tak, że trwają na miejscu i patrzą tylko przed siebie; okowy nie pozwalają im odwracać głów.” Cytowane słowa pochodzą z Platońskiej paraboli jaskini z księgi VII dzieła Państwo. A zatem ludzie ci znajdują się w jaskini i to w stanie niewoli, a dokładniej – niewoli świadomości, co okaże się później. Słowa te wydają mi się najbardziej istotne w długim, opisowym przedstawieniu przez Platona tych przemyśleń; przemyśleń, które w sposób zasadniczy wpłynęły na rozwój myśli filozoficznej zwłaszcza w kwestii pojmowania prawdy i złudzenia. Lecz nie tymi dwoma sensu stricte będę się tu zajmował. Zanim jednak o tym, przypomnijmy jak to w jaskini było.
- musi być gdzieś ślepy i ostatni werszek…
Andriej Płatonow Czwengur
Pociąg elektryczny, składający się z trzech starych, pordzewiałych wagonów drugiej klasy, rozpędzał się i zwalniał, przejechawszy zaledwie kilka kilometrów, aby statecznie zatrzymać się wśród pustych, zarośniętych rdestem i bylicą peronach leżących pośród łąk, lub zagajników. Wysiadali tu najczęściej pojedynczy podróżni i odchodzili wąskimi wijącymi się ścieżkami, zanurzeni po pas w mietlicy albo znikali wśród pni lub gąszczu białych brzezin.
Pragnę złożyć całej Redakcji „Akantu” najserdeczniejsze gratulacje z okazji ukazania się 250 numeru Waszego Pisma (250 to ćwierć tysiąca, czyli można już operować tysiącami) oraz dwudziestu lat, przez które ukazujecie się na rynku wydawniczym. „Akant” przez cały ten czas jest dowodem na to, że nawet w trudnych dla pism literackich czasach można i trzeba walczyć o istnienie niezależnego forum, prezentującego twórców, bez względu na ich przekonania, a kierując się przy doborze publikowanych tekstów jedynie ich poziomem literackim. Ciszę się niezmiernie, że mogłem od samego początku Pisma być jednym z jego autorów i wierzę, że będzie tak jeszcze przez wiele, wiele lat, których działalności „Akantu” na rynku wydawniczym z całego serca życzę.
Tadeusz Zawadowski
Kobieta w ciemnej chustce szła szybkim krokiem. Znała drogę do Bagnówki od ponad dwudziestu lat. Dwie smugi wyjeżdżone przez furmanki między polami złocistego zboża, a po środku trakt końskich kopyt - część ziemi nieustannie wzruszanej, przemieszanej z resztkami siana, słomy i końskich odchodów. Tędy jeździł jej dziadek, a to z zakupami do gospodarstwa, a to z sianem lub słomą, z ziemniakami na targ. Teraz, podczas wojny, kobieta pokonywała drogę po cokolwiek, żeby przygotować skromny obiad, a bywało, że i po skórki od chleba. Chodziła samotnie do Bagnówki kilka razy w tygodniu.
Wszedł między wrony Konrad Wallenrod
więc jako one
Judym nawrócił się
na łapówki i rozdzieranie sosen.
Hamletyczna rozterką
bawi siostrę Siłaczkę
Z morza wyszła śmierć Niosła
przetrącone szkielety statków i przegniłe
wnętrza ryb Ślepe mewy siadały jej na głowie
myśląc że to porzucona łajba
wyrzucona na brzeg Małe dziewczynki
które przedwcześnie wyskoczyły
z brzuchów matek biegały wokół niej
szarpiąc ją za sukienkę Następnie pomarszczone
jak pestki śliwek wchodziły do morza
i nie pojawiały się więcej Niosły na rękach
małych chłopców z długimi siwymi brodami
Wszystko odbyło się przez sznurowadło. Sznurowadło stało się siedliskiem zapalnym sznurowadeł, sznurowadłową bombą nuklearną, małym smrodliwym sznurowadłowym Judaszem, sznurowadliną, sznurojadem podstępnym, sznurowacizną pospolitą. Boże, jak ja mogłam zdać się sznurowadłowcowi, zaufać sznurowadłu... Ja żałuję, że żyłam dla sznurowadła, że znałam sznurowacinę. Bo to było tak, że ja stałam na wolnym luziku pod daszkiem sobie, z nogi na nogę przeskakiwałam rześko, wesoła byłam i radosna, bo to na wiosnę szło. Cholernie śmiesznie mi było, bardzo beztrosko, dlatego tak pod daszkiem sobie podskakiwałam.
