Wszystko odbyło się przez sznurowadło. Sznurowadło stało się siedliskiem zapalnym sznurowadeł, sznurowadłową bombą nuklearną, małym smrodliwym sznurowadłowym Judaszem, sznurowadliną, sznurojadem podstępnym, sznurowacizną pospolitą. Boże, jak ja mogłam zdać się sznurowadłowcowi, zaufać sznurowadłu... Ja żałuję, że żyłam dla sznurowadła, że znałam sznurowacinę. Bo to było tak, że ja stałam na wolnym luziku pod daszkiem sobie, z nogi na nogę przeskakiwałam rześko, wesoła byłam i radosna, bo to na wiosnę szło. Cholernie śmiesznie mi było, bardzo beztrosko, dlatego tak pod daszkiem sobie podskakiwałam.

Człowiek w raju miał skrzydła u ramion
był to raj pierwszy
atawistyczne pragnienie skrzydeł
człowiek w raju drugim zapragnął kwitnienia
wyrosły mu pąki u ramion

* * *

Przepiękna trzydziestolatka Mary z centrum Londynu
Poszukiwała męża jedynie spośród blondynów.
Gdy brunet się o jej rękę starał,
to kosza otrzymywał od zaraz.
Pana w peruce nieświadoma wpuściła do domu.

zaniedbanie

nie wiem ile dębów rośnie
przy mojej drodze
i czy lipa otwiera już kwiaty

- Gratuluję Ci, że zostałeś pradziadkiem.
- Również się cieszę, bo dosyć długo trwało to moje dziadostwo.

- Masz internet?
- Nie, ale mam głowę.

W łotewskiej Kokenhuzie nad Dźwiną przez pewien czas funkcjonowała carska mennica.

Kokense  (niem. Kokenh(a)usen, ros. Кукейнос, starop. Kokenhuza) – miasto łotewskie położone w środkowej Łotwie na prawym brzegu rzeki Dźwiny. Ludność miasta wynosi około 3000 mieszkańców. Znajdują się tu ruiny zamku wzniesionego przez arcybiskupów Rygi. Miejscowość znana jest głównie ze słynnej bitwy, w której wojska polskie w imponującym stylu pobiły armię szwedzką 23 czerwca 1601.

Pióro poezji w delikatnych dłoniach utalentowanej artystki przeobraża się w szydełko pełne słów, zdań, całych wersów. Poetka z wyczuciem dzierga nim gęstą materią języka kolejne strofy atłasowych, misternych wierszy. Jej intensywność twórcza kreuje nowe obrazy, zdarzenia, wyrazy. Dotknijmy i my dłonią, z empatią, filigranowych ornamentów jej wersów, przesuńmy opuszki palców po drobnych nitkach tekstów, przeplatanych kobiecą intuicją. Odważnie sięgnijmy między kartki książki, otwierającej się przed nami ufnie jak damska tajemnica.

Nie wiadomo, gdzie kończy się świat realny a zaczyna się poezja. Za stodołą? A może poezja jest wszędzie, tylko my nie potrafimy jej dostrzec?

Nie wszyscy są tacy ślepi, bo Elżbieta Michalska w swoim już czwartym z kolei zbiorze wierszy Za stodołą (poprzednie zbiory miały równie prowokujące tytuły: Tu jest tu, tam jest tam; Naszyjnik z grążeli; Lustro) widzi ją niczym Bolesław Leśmian, którego wybrała na patrona, i tu i tam. Podobnie jak on, choć przecież inaczej, jako że jest poetką całą gębą czyli sobiewłasną, przemianowuje codzienność i szarość, także fascynacjami, choć nie zawsze zrozumiałymi neologizmami.

Czy, jak mawiano w melodramatach, radość z czynienia zadość zmysłom. Bieżąca akcja filmu Marii Sadowskiej ogniskuje się wokół perypetii związanych z wydaniem tytułowej „Sztuki kochania” Michaliny Wisłockiej (postaci użyczyła jej Magdalena Boczarska), głównego dzieła jej życia, które przynieść jej miało rozgłos, a może nawet i nieśmiertelność? Inkrustują ją retrospekcje sięgające do czasów wojny, dzięki którym poznajemy pewne fakty z życia tej słynnej ginekolożki, choć o samej osobie nie dowiadujemy się zbyt wiele. Nawet powodu noszenia charakterystycznych chustek – spytana o to przez jedną z postaci, wyjaśnienie szepce jej na ucho.

Mimo mody na łaciński przedrostek „post” użyłam polskiego „po”; by nie kojarzył się czytelnikom z internetowym postem ani tym bardziej cząstką słowotwórczą wskazującą na wykoślawienie znaczenia i nadającą ujemne zabarwienie emocjonalne takim słowom jak postsolidarnościowy, postkomuna a szczególnie postprawda. Ta ostatnia ma niewiele wspólnego z „święta prawdą” i „tys prowdą” księdza prof. Józefa Tischnera, za to cała się mieści w jego trzeciej prawdzie: „gówno prowda” i pleni się dziś w propagandowych pismach oraz mediach, głównie w Internecie. Kształtuje ona wypaczone wyobrażenie rzeczywistości, wrogie postawy, agresję i podziały w bezkrytycznych odbiorcach niekonfrontujących ze sobą informacji z różnych źródeł.

W ciszy wypełniającej od podłogi po sufit pokój, zaterkotał budzik. O rany! Już czwarta trzydzieści. Czas wstawać, żeby do piątej ze wszystkim zdążyć. Na początek szybka toaleta. Dobrze, że ciuchy wiszą gotowe do ubrania. Ma zwyczaj robić to wieczorem na wypadek gdyby zaspała. Najpierw wałki z głowy, bo fryzura jest dla niej sprawą bardzo ważną. Potem kreski na powiekach – musi uważać, aby tusz nie dostał się do oczu, bo wtedy stracony czas i oczy zaczerwienione… Ale z tym nie ma problemu. Kreski wykonuje zupełnie rutynowo. Ma się w końcu te lata wprawy.

1.
Za oknem było ciemno. Całą okolicę opanował mrok. Porywisty wiatr uderzał co i rusz o opustoszałe korony drzew, wydając przeraźliwy, przedłużony świst. Ogołocone z liści gałęzie, biły regularne pokłony ku ziemi. Znad jej powierzchni wyrastały ciemne, grube  trzony, które przypominały stróżujące pod wodzą księżyca posągi. Między drzewami leżały niewielkie górki liści. Wśród mroku wyglądały niczym małe pozłacane wulkany. Na podwórzu i placu zabaw nie było nikogo. Drewniane ławki, karuzela, huśtawka, piaskownica, wszystko to jakby pogrążone we śnie…   

20 lat jesteśmy razem, to jedna czwarta przeciętnego ludzkiego żywota, dojrzałe małżeństwo Pisarzy z Czytelnikami i Redakcją. Rodzaj satysfakcji i dumy, nie nadmiernej, ale wprost proporcjonalnej.

jesteś
i cząstką i falą
błyskasz między wierszami
migoczesz

ciało nabrzmiałe czułością
otwiera mosty zwodzone endorfin

Te fantazje zaścianków, te Rutki z Jatkami,
jak skora wyobraźnia w takich Sędziwujach,
jaką prywatność miejsca w Żabikowie czują
osobiście Prywatnym, albo w Długim Kącie.
Jaki Pisk, te Kaziuki razem Konowały
czynią też Piotrowięta, albo Koce Basie.