szafarka za kasą kładzie
wiernemu paragon na język

idźcie oferta spełniona

Ja chcę mieć do  przeżycia
w swoim życiu dwa życia 

Pierwsze życie układne
z żoną pulchną, zaradną
z dziećmi i wścibską teściową                              
A to drugie – marzenie!
fiołków oczu spojrzenie
blond - anioła, daję wam słowo!

Czytaj więcej...

Propozycja interpretacji najnowszego tomiku poezji Grażyny Wojcieszko zatytułowanego Zaklinanie obejmuje rozpoznania i wątpliwości istotne dla dookreślenia teraźniejszej czasoprzestrzeni, kondycji współczesnego człowieka, skomplikowanych okoliczności redefiniowania tożsamości jednostkowej i wspólnotowej. Uwzględnia również  ich nową perspektywę oglądu inspirowaną nurtem posthumanistycznym, zwraca uwagę na wymiar nie-antropocentryczny. Wyodrębnia ponadto poszczególne obrazy, akcentuje spójność artystycznych rozwiązań, nadawanie nowego znaczenia pojęciom, dążenie do uchwycenia poszczególnych artykulacji, ich swoistych uwarunkowań i rozróżnień. Prowadzi do wyłonienia specyfiki poetyckiego świata, wyróżnienia indywidualnego doświadczenia kształtowanego przez uważną obserwację, uwzględnienie złożonych relacji, problematyki transformacji, przenikania wymiarów. Przywiązuje wagę do jednostkowej zdolności twórczego modelowania wzajemnych zależności, odrębności, sygnalizuje nieustannie dokonujące się przekroczenia i ich konsekwencje.

Czytaj więcej...

Najnowszy, francuski film o Marii Skłodowskiej – Curie kończy się niczym „Zerwany kłos”. Tam Karolina Kózkówna pojawiała się we współczesnym  Krakowie i trafiała przed papieskie okno, tu Maria przemierza ulice dzisiejszego Paryża i w Dzielnicy Łacińskiej spotyka swego męża – Pierre’a.

Powstały w 1943 roku na fali propagowania przez Stany Zjednoczone wybitnych postaci z narodów sprzymierzonych w wysiłku wojennym film Mervyna LeRoya oraz spektakl teatru telewizji z lat sześćdziesiątych kończyły się na tragicznej śmierci Pierre’a Curie, omijając w ten sposób ryzykowne i wzbudzające kontrowersje epizody z późniejszego życia podwójnej noblistki.

Czytaj więcej...

Jak łatwo zakryć pyłem zapomnienia wieki LUDZKICH ISTNIEŃ, przecież nawet to indywidualne, OSOBNICZE ISTNIENIE niezwykle rzadko jeden WIEK trwa, chociaż ludzie przy każdej nieomal okazji STU LAT życia sobie winszując, to STO LAT… STO LAT wyśpiewują, o tym STULETNIM ISTNIENIU marzą...

Teraz też te życzenia w APARTAMENTOWCU rozbrzmiewały, kiedy to PANI EGUCKA z tego COCORICO powracała – po wschodach – schodach się wspinała – ach, ta STUDENTERIA... co raz zarzucała ciszę apartamentowca, ze swych podziemi niskiego parteru jakowymyś KOCIOKWIKAMI... cóż! MŁODOŚĆ – utwierdzała się w przekonaniu, że będzie ŻYĆ WIECZNIE...

Czytaj więcej...

„W niej oni siedzą od dziecięcych lat w kajdanach; przykute mają nogi i szyje tak, że trwają na miejscu i patrzą tylko przed siebie; okowy nie pozwalają im odwracać głów.” Cytowane słowa pochodzą z Platońskiej paraboli jaskini z księgi VII dzieła Państwo. A zatem ludzie ci znajdują się w jaskini i to w stanie niewoli, a dokładniej – niewoli świadomości, co okaże się później.  Słowa te wydają mi się najbardziej istotne w długim, opisowym przedstawieniu przez Platona tych przemyśleń; przemyśleń, które w sposób zasadniczy wpłynęły na rozwój myśli filozoficznej zwłaszcza w kwestii pojmowania prawdy i złudzenia. Lecz nie tymi dwoma sensu stricte będę się tu zajmował. Zanim jednak o tym, przypomnijmy jak to w jaskini było.

Czytaj więcej...

- musi być gdzieś ślepy i ostatni werszek…
Andriej Płatonow Czwengur

Pociąg elektryczny, składający się z trzech starych, pordzewiałych wagonów drugiej klasy, rozpędzał się i zwalniał, przejechawszy zaledwie kilka kilometrów, aby statecznie zatrzymać się wśród pustych, zarośniętych rdestem i bylicą peronach leżących pośród łąk, lub zagajników. Wysiadali tu najczęściej pojedynczy podróżni i odchodzili wąskimi wijącymi się ścieżkami, zanurzeni po pas w mietlicy albo znikali wśród pni lub gąszczu białych brzezin.

Czytaj więcej...

Pragnę złożyć całej Redakcji „Akantu” najserdeczniejsze gratulacje z okazji ukazania się 250 numeru Waszego Pisma (250 to ćwierć tysiąca, czyli można już operować tysiącami) oraz dwudziestu lat, przez które ukazujecie się na rynku wydawniczym. „Akant” przez cały ten czas jest dowodem na to, że nawet w trudnych dla pism literackich czasach można i trzeba walczyć o istnienie niezależnego forum, prezentującego twórców, bez względu na ich przekonania, a kierując się przy doborze publikowanych tekstów jedynie ich poziomem literackim. Ciszę się niezmiernie, że mogłem od samego początku Pisma być jednym z jego autorów i wierzę, że będzie tak jeszcze przez wiele, wiele lat, których działalności „Akantu” na rynku wydawniczym z całego serca życzę.

Tadeusz Zawadowski

Kobieta w ciemnej chustce szła szybkim krokiem. Znała drogę do Bagnówki od ponad dwudziestu lat. Dwie smugi wyjeżdżone przez furmanki między polami złocistego zboża, a po środku trakt końskich kopyt - część ziemi nieustannie wzruszanej, przemieszanej z resztkami siana, słomy i końskich odchodów. Tędy jeździł jej dziadek, a to z zakupami do gospodarstwa, a to z sianem lub słomą, z ziemniakami na targ. Teraz, podczas wojny, kobieta pokonywała drogę po cokolwiek, żeby przygotować skromny obiad, a bywało, że i po skórki od chleba.  Chodziła samotnie do Bagnówki kilka razy w tygodniu.

Czytaj więcej...

Wszedł między wrony Konrad Wallenrod
więc jako one

Judym nawrócił się
na łapówki i rozdzieranie sosen.
Hamletyczna rozterką
bawi siostrę Siłaczkę

Czytaj więcej...

Z morza wyszła śmierć Niosła
przetrącone szkielety statków i przegniłe
wnętrza ryb Ślepe mewy siadały jej na głowie
myśląc że to porzucona łajba
wyrzucona na brzeg Małe dziewczynki
które przedwcześnie wyskoczyły
z brzuchów matek biegały wokół niej
szarpiąc ją za sukienkę Następnie pomarszczone
jak pestki śliwek wchodziły do morza
i nie pojawiały się więcej Niosły na rękach
małych chłopców z długimi siwymi brodami

Czytaj więcej...

Wszystko odbyło się przez sznurowadło. Sznurowadło stało się siedliskiem zapalnym sznurowadeł, sznurowadłową bombą nuklearną, małym smrodliwym sznurowadłowym Judaszem, sznurowadliną, sznurojadem podstępnym, sznurowacizną pospolitą. Boże, jak ja mogłam zdać się sznurowadłowcowi, zaufać sznurowadłu... Ja żałuję, że żyłam dla sznurowadła, że znałam sznurowacinę. Bo to było tak, że ja stałam na wolnym luziku pod daszkiem sobie, z nogi na nogę przeskakiwałam rześko, wesoła byłam i radosna, bo to na wiosnę szło. Cholernie śmiesznie mi było, bardzo beztrosko, dlatego tak pod daszkiem sobie podskakiwałam.

Czytaj więcej...

Człowiek w raju miał skrzydła u ramion
był to raj pierwszy
atawistyczne pragnienie skrzydeł
człowiek w raju drugim zapragnął kwitnienia
wyrosły mu pąki u ramion

Czytaj więcej...

* * *

Przepiękna trzydziestolatka Mary z centrum Londynu
Poszukiwała męża jedynie spośród blondynów.
Gdy brunet się o jej rękę starał,
to kosza otrzymywał od zaraz.
Pana w peruce nieświadoma wpuściła do domu.

Czytaj więcej...

zaniedbanie

nie wiem ile dębów rośnie
przy mojej drodze
i czy lipa otwiera już kwiaty

Czytaj więcej...